DLA RODZICÓW

 

Bardzo ważne!

Warszawa,  20 marca 2017 r.

DPPI-DPPI.070.2.2017.RLS

 

List Podsekretarza Stanu Macieja Kopeć  Ministerstwo Edukacji Narodowej

Szanowni Państwo,

Dyrektorzy i Nauczyciele,

zgodnie z art. 4a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty szkoły
i placówki zapewniające uczniom dostęp do internetu są obowiązane podejmować działania zabezpieczające uczniów przed dostępem do treści, które mogą stanowić zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju, w szczególności zainstalować i aktualizować oprogramowanie zabezpieczające.

 

O doborze konkretnych środków i form realizacji litery przepisu 4a decyduje dyrektor szkoły, ponieważ zgodnie z ustawą o systemie oświaty (art. 39 ust. 1 pkt 3), sprawuje opiekę nad uczniami oraz stwarza warunki harmonijnego rozwoju psychofizycznego poprzez aktywne działania prozdrowotne.

 

Zapis ten utrzymano również w ustawie z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (art., 27). Ponadto w art. 1 pkt. 21 tej ustawy podkreślono,
że system oświaty zapewnia w szczególności upowszechnianie wśród dzieci
i młodzieży wiedzy o bezpieczeństwie oraz kształtowanie właściwych postaw wobec zagrożeń, w tym związanych z korzystaniem z technologii informacyjno-komunikacyjnych, i sytuacji nadzwyczajnych.

 

W związku z niepokojącymi doniesieniami dotyczącymi pojawiających się zagrożeń w internecie zwracam się z uprzejmą prośbą o zwrócenie szczególnej uwagi na poniższe informacje.

 

Jednocześnie proszę o zorganizowanie spotkań z rodzicami i uczniami, podczas których możliwe będzie omówienie kwestii dotyczących bezpiecznego korzystania z zasobów internetu przez uczniów.

 

Gry komputerowe to bardzo popularna forma rozrywki dla dzieci i młodzieży. 60% dzieci w wieku 4-14 lat używa komputera do grania, a 94% nastolatków
w wieku 12-17 lat gra w gry wideo.

 

Gry komputerowe mogą wspierać rozwój poznawczy, emocjonalny i społeczny dzieci. Wpływają pozytywnie na: spostrzegawczość, reakcje na bodźce, zdolności przestrzenne, procesy myślowe oraz koncentrację uwagi. Poprawiają refleks i koordynację wzrokowo-ruchową oraz ćwiczą umiejętność współdziałania w grupie.

 

Jednak nadmierne granie może powodować problemy z koncentracją uwagi przez dłuższy czas, zaniedbywania nauki, aktywności fizycznej, kontaktów z rodziną i kolegami. Może ono prowadzić również do rezygnacji z innych zainteresowań, a nawet zaniedbywania czynności takich, jak jedzenie czy sen. W skrajnych przypadkach doprowadzić nawet do uzależnienia.

 

W naszym kraju wiele gier komputerowych oznaczonych jest wg systemu PEGI (Pan-European Game Information). Jest to ogólnoeuropejski system klasyfikacji gier stworzony przez producentów gier w celu udzielenia rodzicom w Europie pomocy w podejmowaniu świadomych decyzji o zakupie gier komputerowych. Symbole PEGI znajdują się na opakowaniu gry. Wskazują one następujące kategorie wiekowe: 3, 7, 12, 16 i 18 lat, nadane zgodnie z zawartością gry
i poziomem rozwoju młodego użytkownika. Na stronie internetowej www.pegi.info można sprawdzić klasyfikację gry i jej kategorię wiekową.

W systemie PEGI poza klasyfikacją wiekową można znaleźć oznaczenia informujące o potencjalnie szkodliwych treściach występujących w grze, takich jak przemoc, wulgaryzmy czy hazard. Przed zakupem gry warto zapoznać się
z jej klasyfikacją, aby podjąć przemyślaną decyzję.

 

Gry zawierające agresję i brutalną przemoc powodują wzrost poziomu agresji
u dzieci, uczą wrogich zachowań wobec innych ludzi oraz tego, że jedynym sposobem na rozwiązywanie problemów jest używanie siły.

Media donoszą o nowej grze pn. „Blue Whale Challenge” czyli „niebieski wieloryb”, która pojawiła się w internecie i zagraża życiu dzieci
oraz nastolatków. Z doniesień medialnych wynika, że początek gry miał miejsce w Rosji, gdzie już ponad setka młodych internautów popełniła samobójstwo.

 

Z doniesień mediów wynika, że gra jest bardzo popularna i wzbudza zainteresowanie młodych internautów. Psychologowie ostrzegają,
że szczególnie narażone na udział w grze są osoby o niskiej samoocenie
i poczuciu własnej wartości.

 

Z informacji uzyskanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej wynika,
że aktualnie Prokurator Okręgowy w Szczecinie prowadzi śledztwo w sprawie usiłowania doprowadzenia trójki małoletnich do targnięcia się na własne życie pod wpływem wspomnianej gry.

 

Mając na uwadze powyższe informacje zwracam się z prośbą o podjęcie działań zmierzających do zapoznania rodziców z zagrożeniami płynącymi
z uczestnictwa we wspomnianej grze, szczególnie tymi tragicznymi. Warto podkreślić, że nie wszystko, co pojawia się w internecie, chociaż modne,
jest bezpieczne i rozsądne. Podejmowane działania nie powinny w żaden sposób przyczyniać się do reklamy wyżej wymienionej gry wśród dzieci.

 

Proszę również, aby podczas spotkań z rodzicami zachęcać ich do rozmowy
z dzieckiem, omówienia jego aktywności w internecie, dopytania o ewentualne problemy, z jakimi być może się boryka. Dodatkowo istotne jest, aby zwrócić uwagę na zachowanie ucznia w ostatnim czasie – jego ogólne samopoczucie, poziom zmęczenia, rodzaj filmów i muzyki jakiej słucha. Należy również wspomnieć o możliwości założenia filtrów ochrony rodzicielskiej, aby uchronić dziecko przed szkodliwymi treściami.

 

 

Poniżej przekazuję informacje zamieszczam dotyczące zachowania bezpieczeństwa w korzystaniu z gier komputerowych:

 

• Określ zasady dotyczące czasu, jaki twoje dziecko może przeznaczać na gry komputerowe.

• Zadbaj o to, aby dziecko nie grało codziennie, ale też nie rób tradycji
z tej formy spędzania czasu. Jeśli ustalisz, że w waszym domu gra się w określone dni, np. w piątki i niedziele, dziecko przez cały tydzień będzie żyło oczekiwaniem na włączenie komputera.

• Zainteresuj się, w co gra twoje dziecko i czy gra jest dla niego odpowiednia. Porozmawiaj z dzieckiem o grach, z których korzysta, sprawdź, czego może się z nich nauczyć.

• Zanim kupisz swojemu dziecku grę, upewnij się, że jest odpowiednia do jego wieku. Może ci w tym pomóc system oceny gier PEGI.

• Zwróć uwagę, czy w zachowaniu twojego dziecka nie pojawiają się sygnały uzależnienia od komputera.

• Upewnij się, że twoje dziecko z powodu grania nie zaniedbuje obowiązków domowych i szkolnych.

• Sprawdź, czy gra jest pozbawiona mikropłatności.

• Pamiętaj, że istnieją minigry, które nie wymagają instalacji, a zawierają treści nieodpowiednie dla dzieci.

• Zwróć uwagę na to, czy w grze można kontaktować się z innymi graczami.

Jeśli tak – sprawdź, czy znajomości, jakie zawiera twoje dziecko, są bezpieczne. Kontakt z innymi użytkownikami może być potencjalnym źródłem niebezpiecznych sytuacji i podejmowania ryzykownych zachowań.

 

Gdzie można uzyskać pomoc

 

W celu uzyskania porad i wskazówek rodzice mogą dzwonić pod nr telefonu 800 100 100, oferujący bezpłatną i anonimową pomoc dla dorosłych (rodziców, nauczycieli, pedagogów). Dzieci i młodzież, którzy potrzebują pomocy, chcą z kimś porozmawiać o swoich problemach mogą dzwonić pod
nr telefonu 800 121212  (Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży Rzecznika Praw Dziecka).

 

Pozostałe działania MEN

 

W projekcie podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkół podstawowych, która zacznie obowiązywać od roku szkolnego 2017/2018 podkreślono, że jedną z najważniejszych umiejętności rozwijanych
w ramach kształcenia ogólnego w szkole podstawowej jest m.in. sprawne
i odpowiedzialne posługiwanie się technologiami informacyjno-komunikacyjnymi w  procesie uczenia się. Wskazano również, że szkoła podstawowa przygotowuje uczniów do świadomego i odpowiedzialnego korzystania z technologii informacyjno-komunikacyjnych (TIK). Wyposaża
ich w kompetencje potrzebne do korzystania z różnych  cyfrowych zasobów informacyjnych, wyszukiwania i krytycznej analizy informacji, bezpiecznego poruszania się w przestrzeni cyfrowej, w tym nawiązywania i utrzymywania opartych na wzajemnym szacunku relacji z innymi użytkownikami sieci.

 

W ramach realizowanego od 1 września 2016 r. pilotażu programowania, poprzedzającego wprowadzenie w roku szkolnym 2017/2018  do podstawy programowej nauki programowania już od pierwszego etapu edukacyjnego, prowadzony jest szereg działań (szkolenia, warsztaty, konferencje, przygotowanie materiałów informacyjnych i szkoleniowych) dla nauczycieli, pomagających im przygotować się do realizacji tego zadania. Wzrost kompetencji w zakresie wykorzystywania TIK na zajęciach pozwoli
na sprawniejsze reagowanie w przypadkach zaobserwowanego niewłaściwego wykorzystania urządzeń cyfrowych przez uczniów.

 

Uprzejmie informuję, że w ramach celu szczegółowego Nr 1 Rządowego programu wspomagania w latach 2015–2018 organów prowadzących szkoły
w zapewnieniu bezpiecznych warunków nauki, wychowania i opieki w szkołach – „Bezpieczna+” (przyjęty uchwałą nr 89 /2015 R.M.), przez Stowarzyszenia Miasta w Internecie i Fundację Nowoczesna Polska, jest realizowane zadanie publiczne pn. „Poprawa kompetencji pracowników szkoły, uczniów
i ich rodziców w zakresie bezpiecznego korzystania z cyberprzestrzeni
oraz reagowania na zagrożenia”.

Zadanie polega na opracowaniu i wdrożeniu warsztatów skierowanych
do uczniów, rodziców i nauczycieli oraz opracowania pakietów materiałów edukacyjnych przeznaczonych dla uczniów, rodziców i nauczycieli z zakresu bezpieczeństwa w cyberprzestrzeni i bezpiecznego korzystania z nowych technologii. Realizatorzy projektu prowadzą szkolenia wyłonionych spośród nauczycieli edukatorów prowadzących warsztaty w szkołach, rozpowszechniają przygotowane materiały edukacyjne oraz we współpracy z kuratorami oświaty przeprowadzają spotkania informacyjne. Warsztaty odbywają  się w szkołach na terenie całego kraju oraz dodatkowo są wspomagane działaniami
e-learningowymi prowadzonymi na internetowej platformie edukacyjnej przygotowanej przez każdego z realizatorów zadania:

www.cyfrowobezpieczni.pl oraz www.cybernauci.edu.pl.

W wyniku realizacji projektów przyjętych w konkursie zostały opracowane liczne materiały informacyjno-edukacyjne z zakresu bezpiecznego korzystania
z internetu oraz modele działań interwencyjnych.

Mając na uwadze dużą przydatność powstałych produktów także w ramach innych projektów w działaniach wychowawczo-profilaktycznych w szkołach
i placówkach oświatowych, Ministerstwo Edukacji Narodowej zamieściło informacje na stronie internetowej wraz z „Standardem bezpieczeństwa online placówek oświatowych" oraz innymi materiałami.

Dodatkowo, w Ministerstwie Edukacji powstaje Zespół, którego zadaniem jest podjęcie szerokorozumianych działań prewencyjnych na rzecz bezpieczeństwa uczniów w internecie.

Nie zapominajmy, że problemy dzieci i młodzieży, mimo że dla nas dorosłych wydają się błahe i nieistotne, dla nich mogą być bardzo poważne, niekiedy wydają się być sytuacją bez wyjścia.

 

Dziękując Państwu za dotychczasowe uwrażliwianie uczniów
w zakresie bezpiecznego korzystania z zasobów internetu proszę o dalsze działania dotyczące cyberbezpieczeństwa.

 

 

Z wyrazami szacunku

Zapraszamy do odwiedzenia stron internetowych:

1. stronę internetową Ministerstwa Edukacji Narodowej http://reformaedukacji.men.gov.pl/
2. stronę internetową Kuratorium Oświaty w Katowicach http://www.kuratorium.katowice.pl/index.php?page=NewsPage&menuItemId=1014

 

PRZEKSZTAŁCENIE SZKÓŁ Z MOCY USTAWY

Z dniem 1 września 2017 r. dotychczasowa sześcioletnia szkoła podstawowa staje się ośmioletnią szkołą podstawową.

Planuje się pozostawienie możliwości funkcjonowania oddziałów
  przedszkolnych w szkołach podstawowych.

Organy prowadzące szkołę, w której zorganizowano oddziały przedszkolne, będą zobligowane do dostosowania lokalu, w których zorganizowano te oddziały do warunków określonych (art. 126) ustawie – Prawo oświatowe, w terminie do dnia 1 września 2022 r. (pozytywna opinia właściwego komendanta powiatowej (miejskiej) Straży Pożarnej o spełnianiu wymagań przeciwpożarowych zapewniających bezpieczeństwo uczniom oraz innym osobom przebywającym na terenie szkoły).

 

Licea ogólnokształcące

Dotychczasowe trzyletnie liceum ogólnokształcące z dniem
1 września 2019 r. stanie się czteroletnim liceum ogólnokształcącym.

Do czasu ukończenia cyklu kształcenia, czyli do dnia
31 sierpnia 2022 r. w oddziałach dotychczasowego trzyletniego liceum uczyć się będą ostatni absolwenci wygaszonego gimnazjum.

Pierwsi absolwenci klas ósmych mogą zostać uczniami  czteroletniego liceum od roku szkolnego  2019/2020.

 

Szkoły zawodowe

Technikum

• Dotychczasowe czteroletnie technikum z dniem 1 września 2019 r. zostanie przekształcone w pięcioletnie technikum.
• Pierwsi absolwenci klas ósmych mogą zostać uczniami pięcioletniego technikum od roku szkolnego2019/2020.

Branżowa szkoła I stopnia

• Projekt przewiduje przekształcenie z dniem 1 września 2017 r. dotychczasowej trzyletniej zasadniczej szkoły zawodowej w trzyletnią branżową szkołę I stopnia.
• W roku szkolnym 2017/2018 kształcenie w branżowej szkole I stopnia będzie odbywało się zgodnie z zawodamiustalonymi dla dotychczasowej zasadniczej szkoły zawodowej.

Branżowa szkoła II stopnia

• Utworzenie szkoły branżowej II stopnia nastąpi z dniem 1 września 2020 r.

 

Przekształcenie zespołów szkół z mocy ustawy

1. Z dniem 1 września 2017 r. zespół szkół, w skład którego wchodzi jedynie:
   • dotychczasowa sześcioletnia szkoła podstawowa i dotychczasowe gimnazjum staje się ośmioletnią szkołą podstawową;
   • gimnazjum i zasadnicza szkoła zawodowa staje się branżową szkołą
     I stopnia.

2. Z dniem 1 września 2019 r. zespół szkół, w skład którego wchodzi jedynie:
   • gimnazjum i liceum ogólnokształcące – staje się czteroletnim liceum ogólnokształcącym;
   • gimnazjum i technikum – staje się pięcioletnim technikum.

3. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego prowadzącej   dotychczasowy zespół szkół, w terminie do dnia 30 listopada 2017 r.,
   w drodze uchwały, stwierdza jego przekształcenie w konkretny typ szkoły.

Uchwała stanowi akt założycielski nowo powstałej szkoły w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo oświatowe.

 

Okres przejściowy

• rok szkolny 2017/2018

uczniowie kończący w roku szkolnym 2016/2017 klasę VI szkoły podstawowej staną się uczniami VII klasy ośmioletniej szkoły podstawowej  (brak rekrutacji do gimnazjów – początek ich wygaszania - w gimnazjach nie będzie już klasy I)

• rok szkolny 2018/2019

ostatni rocznik dzieci klas III ukończy gimnazjum (od 1 września 2019 r.
w ustroju szkolnym nie będą funkcjonować gimnazja)

• od 1 września 2017

wprowadzona zostanie branżowa szkoła I stopnia, w miejsce zasadniczej szkoły zawodowej

• od roku szkolnego 2020/2021

wprowadzenie branżowej szkoły II stopnia dla absolwentów branżowej szkoły I stopnia

• od roku szkolnego 2019/2020po raz pierwszy zostanie przeprowadzona rekrutacja do klasy I ośmioletniej szkoły podstawowej (powstałej w drodze przekształcenia z gimnazjum)
• od roku szkolnego 2019/2020 – nastąpią zmiany w liceach ogólnokształcących i technikach - w klasach I liceów ogólnokształcących, techników i branżowych szkół I stopnia edukację rozpoczną dzieci kończące klasę III gimnazjum i dzieci kończące klasę VIII szkoły podstawowej
• uczniowie kończący gimnazjum będą kształcili się w 3-letnich liceach ogólnokształcących i 4-letnich technikach – jak do tej pory,
  uczniowie kończący VIII klasę szkoły podstawowej rozpoczną naukę
  w 4-letnim liceum lub 5-letnim technikum
• uczniowie kończący gimnazjum będą mogli także kontynuować naukę w I klasie branżowej szkoły I stopnia już od roku szkolnego 2017/2018

 

 

SZKOŁY DWUJĘZYCZNE, SPORTOWE, Z ODDZIAŁAMI DWUJĘZYCZNYMI, SPORTOWYMI I MISTRZOSTWA SPORTOWEGO

Tryb przekształcania (włączania/wygaszania) gimnazjów ogólnodostępnych stosuje się również do gimnazjów dwujęzycznych,
z oddziałami dwujęzycznymi, sportowych, z oddziałami sportowymi, mistrzostwa sportowego.

SZKOŁA SPECJALNA PRZYSPOSABIAJĄCA  DO PRACY

Z dniem 1 września 2017 r. dotychczasowa szkoła specjalna przysposabiająca do pracy dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz dla uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi staje się szkołą specjalną przysposabiającą do pracy.

 

Przekształcanie szkół na podstawie uchwał j.s.t.

Warianty przekształcania lub wygaszania gimnazjum

Jednostka samorządu terytorialnego prowadząca dotychczasowe publiczne gimnazjum może:

• przekształcić gimnazjum w ośmioletnią szkołę podstawową,
• przekształcić gimnazjum w liceum ogólnokształcące lub technikum,
• przekształcić gimnazjum w branżową szkołę I stopnia,
• włączyć gimnazjum do ośmioletniej szkoły podstawowej,
• włączyć gimnazjum doliceum ogólnokształcącego,
• włączyć gimnazjum do technikum,
• włączyć gimnazjum do szkoły branżowej I stopnia.

Przekształcenie gimnazjum albo włączenie gimnazjum do liceum ogólnokształcącego, technikum, szkoły branżowej I stopnia może nastąpić z dniem:

1)        1 września 2017 r.;

2)        1 września 2018 r.;

3)        1 września 2019 r.

Gimnazjum staje się odpowiednią ww. szkołą podstawową albo ponadpodstawową prowadzącą klasy gimnazjum w latach: 2017/18 i 2018/19  aż do ich  likwidacji zgodnie z art. 142.

W przypadku przekształcenia gimnazjum albo włączenia gimnazjum do ośmioletniej szkoły podstawowej, o którym mowa
w ust. 1, przepisów art. 89 ustawy - Prawo oświatowe nie stosuje się (dot. np. obowiązku uzyskania pozytywnej opinii kuratora oświaty, powiadomienia kuratora, rodziców itd.)

                   Źródło: Kuratorium Oświaty w Katowicach Reforma – Reforma ustroju szkolnego.

REFORMA_USTROJU_SZKOLNEGO.pdf

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wpływ wysokich technologii na rozwój dzieci .

Na podstawie artykułu prof.zw.dr hab. Jagody Cieszyńskiej

Rodzice chętnie wyobrażają sobie przyszłe sukcesy naukowe i zawodowe swoich dzieci .To właśnie z tego powodu łatwo im „sprzedać” sugestie dotyczące korzyści z wczesnego korzystania z programów komputerowych, tabletów czy niby-edukacyjnych gier.

Neurolodzy wyrażają zaniepokojenie, że pokolenie dzieci urodzonych w epoce wysokich technologii( od końca lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku )w odmienny sposób kształtują swoje relacje ze światem, ludźmi i językiem .Spitzer (2013,s.127) referuje badania amerykańskie, których wyniki pokazały, że dzieci korzystające z programów kanału Baby TV oraz DVD dla niemowląt mają opóźniony rozwój mowy. ”Negatywny wpływ mediów na rozwój językowy dziecka jest (…) dwa razy silniejszy niż pozytywny efekt czytania dzieciom książek „

Badania prowadzone od kilku lat w Katedrze Logopedii i Zaburzeń Rozwoju pokazały, że te dzieci, które w okresie niemowlęctwa są poddawane oddziaływaniom wysokich technologii ( telewizja, tablet, komputer )przejawiają wiele niepokojących zachowań wskazujących na opóźnienia lub brak nabywania systemu językowego, zwolniony przebieg rozwoju intelektualnego , także zabawy i kształtowania się umiejętności społecznych.

Wiele dzieci ma także obniżoną sprawność motoryczną.

U dzieci od 4. do 12. miesiąca życia notowane są następujące niepokojące zachowania :

- brak koncentracji na twarzy dorosłego ,

- brak uśmiechu na widok znanej osoby,

- brak gaworzenia,

- brak wsłuchiwania się w głos dorosłego,

- brak gestów społecznych ( np.pa,pa ),

- wolniejszy rozwój dużej i małej motoryki.

Rodzice podają różne przedziały określające czas ekspozycji na bodźce cyfrowe – od 30 min. do kilkunastu godzin w ciągu dnia. Matki nie tylko karmią dzieci , gdy one oglądają poruszające się obrazy, ale także korzystają z programów ułatwiających usypianie i eliminujących płacz po przebudzeniu.

Badania z udziałem niemowląt ( od 4. do 6. miesiąca )potwierdziły, że wzbudzenie zainteresowania nową zabawką ( dorosły zmienia przedmioty oraz ich odległość od dziecka) powoduje intensywne ruchy nóg, obręczy barkowej, głowy i oczu. Natomiast w czasie śledzenia obrazu telewizyjnego dziecko całkowicie nieruchomieje, przestaje też reagować na głos rodziców , ponieważ nie ma jeszcze „ zdolności całkowitego rejestrowania obrazów i dźwięków docierających z różnorodnych źródeł „( Spitzer 2013,s.123). Niemowlęta uspakajają się , gdy patrzą na ekran telewizora, ponieważ zgodnie z etapem rozwoju , na którym się znajdują, chętnie śledzą ruch przedmiotu. Jednak obiekty te pozbawione są pozostałych wymiarów, nie można ich dotykać (rękami, ustami, językiem), dlatego nie dokonuje się akt poznania. Poruszający się obraz , postrzegany na płaskim ekranie telewizora , nie tworzy w umyśle małego dziecka reprezentacji przedmiotów istniejących w rzeczywistości, buduje fałszywe ścieżki poznawania świata. Płaskie obrazy nie rozwijają spostrzegania głębi , a to w znacznym stopniu utrudnia rozwój manipulacji specyficznej , co ma wpływ na późniejszą naukę pisania.

Dzieci, które w drugim roku życia ,według deklaracji matek , oglądały telewizję od 30 min. do 2 godz., a podczas weekendu około 3 godz. Charakteryzują się:

- stanem nieustannego rozproszenia uwagi,

- sporadycznymi reakcjami na własne imię,

- brak rozwoju mowy lub opóźnieniem pojawiania się oczekiwanych efektów etapów,

- niechęcią do oglądania obrazów statycznych ( np. ilustracji w książeczkach ),

-brakiem wspólnego pola uwagi,

-braku gestu wskazywania palcem.

W trzecim roku życia zaburzenia „telewizyjnych dzieci” pogłębiają się znacznie.

Podczas obserwacji zachowania dziecka można dostrzec:

-trudności lub całkowity brak zrozumienia poleceń,

-zabawę na poziomie dzieci 12-14 miesięcznych,

-trudności z rozpoczęciem i kontynuowaniem zabawy w grupie rówieśniczej,

-komunikowanie się krzykiem lub płaczem,

-niepełne rozumienie języka,

-brak respektowania reguł społecznych,

- brak zainteresowania książeczkami, obrazkami,

-uspakajanie się po otrzymaniu telefonu komórkowego rodzica,

-poważne problemy z wprowadzeniem treningu czystości,

-wybiórczość jedzenia.

Naukowcy postulują , by wprowadzać media cyfrowe ( e-podręczniki) do szkół dopiero po 12 roku życia, a do drugiego roku życia całkowicie uniemożliwić dziecku oglądania telewizji i innych mediów cyfrowych.

Warto zapamiętać , że jeszcze dwie godziny po wyłączeniu gry komputerowej  pola czołowe są nieaktywne, co całkowicie uniemożliwia uczenie się.

Dziecko ,które w przyszłości miałoby zostać programistą, powinno, zdaniem Spitzera, ćwiczyć rysowanie ołówkiem, a nie obsługiwać klawiaturę .Okazało się, że przedszkolaki wykazujące zdolności manualne i ćwiczące je w sposób tradycyjny w przyszłości są lepsze z matematyki (2013,s.153).Używanie klawiatury , jak się okazało, nie tylko nie poprawia małej  motoryki, ale także nie ułatwia zapamiętywania np. kształtu liter.

Dziecko przebywając w pomieszczeniu, w którym włączone są telewizor , muzyka czy elektroniczna zabawka, maluch fizjologicznie słyszy co prawda mowę jako dźwięk, ale jej nie słucha jako przekaźnika znaczeń. W ten sposób dzieci przestają zwracać uwagę na język – te informacje nie są przesyłane do dalszego przetwarzania, bowiem mózg uznaje je za nieistotne.

Z powodu wysokiej plastyczności kory mózgowej dzieci w wieku niemowlęcym, poniemowlęcym i przedszkolnym mogą pod wpływem obrazu telewizyjnego lub komputerowego przesterować mózg na odbierania przede wszystkim obrazów , a nie mowy. Wówczas dziecko kształtuje jedynie myślenie obrazowe, wyizolowane od działań w grupie społecznej.

Myśląc o przyszłości warto wyłączyć telewizor, aby włączyć wyobraźnię własną i dziecka.

Źródło: M.Spizer,Cyfrowademencja.W jaki sposób pozbawiamy rozumu siebie i swoje dzieci,przeł.A.Lipinska ,Słupsk 2013.

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

CHORE DZIECKO W PRZEDSZKOLU

 Zadaniem statutowym każdego przedszkola jest zapewnienie dzieciom opieki w atmosferze bezpieczeństwa,          a także bezpiecznych i higienicznych warunków pobytu w placówce.

Pomimo przytaczania zapisów statutu podczas spotkań z rodzicami przepisy  to jedno, a życie w przedszkolu - drugie. Kwestię sporną między rodzicami  a przedszkolem stanowi przyprowadzanie do niego chorych dzieci. Rodzice często twierdzą, że dziecko cierpi na alergię (stąd katar), kaszel, po czym okazuje się, że alergia przeistacza się w poważną infekcję. Tłumaczą również konieczność przyprowadzenia niezupełnie zdrowego dziecka sytuacją w pracy, która nie pozwala na pozostanie z nim w domu. Przesadą byłoby stwierdzenie, że na porządku dziennym jest przyprowadzanie chorych dzieci przez rodziców, niemniej jednak takie sytuacje zdarzają się bardzo często. Tymczasem kaszlące, zakatarzone dziecko musi zostać w domu, bo jego stan zdrowia stwarza zagrożenie dla niego samego - najczęściej prowadzi do pogłębienia stanu choroby, jak i dla innych przedszkolaków, które zostają narażone na kontakt  z chorym kolegą.

WARTO WIEDZIEĆ ŻE :

1. Dziecko „podleczone” lub bezpośrednio po przebytej chorobie jest wyraźnie osłabione i jego organizm jest bardzo podatny na kolejne infekcje czy inne choroby.
2. Warto zdać sobie sprawę, jakie powikłania i konsekwencje zdrowotne niesie ze sobą niewyleczona do końca choroba. Często nieświadomi tego rodzice podejmują ryzyko i odprowadzają do przedszkola dzieci wykazujące jeszcze objawy chorobowe.
3. Nawet zwykłe zapalenie górnych dróg oddechowych nieleczone lub leczone nieodpowiednio może u małego dziecka doprowadzić do rozwoju poważniejszej choroby lub powikłań. Konsekwencja tego jest przedłużona absencja w pracy przynajmniej jednego z rodziców, podnosi to koszty leczenia dziecka oraz naraża je na długotrwałe konsekwencje zdrowotne oraz utratę treści dydaktycznych realizowanych w tym czasie  w przedszkolu.
4. Nikt z rodziców nie chce, by inne dzieci narażały jego własne  na zachorowanie, a każde chore, przeziębione dziecko przebywające  w przedszkolu jest zagrożeniem dla pozostałych.
5. Pracownicy przedszkola nie posiadają uprawnień do podawania dziecku lekarstw bez względu na to, czy jest to zwykły syrop na kaszel czy antybiotyk. Nie wynika to ze złej woli, lecz z obawy przed reakcją organizmu dziecka na lek. Po podaniu dowolnego leku może dojść do reakcji alergicznej lub innych powikłań zdrowotnych, a placówka nie dysponuje środkami do udzielenia dziecku pomocy w takiej sytuacji.
6. Obowiązek zapewnienia dziecku odpowiedniej opieki podczas choroby oraz samego leczenia spoczywa wyłącznie na rodzicach - opiekunach prawnych.

 

Kiedy należy zabrać chore dziecko do domu?

 Dziecko jest zbyt chore, aby pozostać w przedszkolu jeżeli z powodu złego samopoczucia nie jest w stanie uczestniczyć w zajęciach, jego stan wymaga fachowej opieki medycznej lub jeśli naraża inne dzieci na zarażenie się chorobą.

Objawy zaobserwowane u dziecka upoważniające nauczyciela  do poinformowania rodziców o konieczności zabrania dziecka do domu:
- ZACHOWANIE: dziecko wykazuje objawy nadmiernego zmęczenia, jest apatyczne lub nadmiernie poirytowane, płacze częściej niż zwykle, pokłada się, nie chce brać udziału w zajęciach.
- SKÓRA: jeżeli na skórze pojawi się wysypka, wzmożony świąd, temperatura ciała jest podwyższona.
- OCZY: zapalenie spojówek (oko jest zaczerwienione, zbiera się wydzielina ropna, która  wycieka lub zasycha w oku ).
- UKŁAD ODDECHOWY:  dziecko ma problemy z oddychaniem, oddech świszczący, charczący lub zmieniony głos (chrypka), występuje kaszel, katar.
- UKŁAD TRAWIENNY dziecko ma biegunkę, w ciągu ostatnich godzin wymiotowało, ma nudności, bóle brzucha.
- JAMA USTNA: w jamie ustnej pojawiły się krostki lub owrzodzenia, ślina wycieka dziecku z ust, skarży się na ból zęba.

 

PAMIĘTAJMY, ŻE:

1. Przedszkole zawiadamia rodziców o chorobie dziecka i odseparowuje je od innych dzieci, jeżeli stwierdzono któryś z wymienionych wyżej objawów sugerujących chorobę.
2. Rodzice powinni zaprowadzić chore dziecko do lekarza i stosować się do jego zaleceń.
3. O dniu powrotu dziecka do przedszkola decyduje lekarz
4. Dziecko leczone z powodu chorób nie wymagających kontroli lekarza powraca do przedszkola po ustąpieniu wszystkich objawów chorobowych.
5. W razie uzasadnionych wątpliwości co do stanu zdrowia dziecka nauczyciel poprosi Rodziców o dostarczenie zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych do uczestniczenia w zajęciach przedszkolnych.

 

Rodzice muszą mieć świadomość, że zaobserwowanie u dziecka symptomów złego samopoczucia będzie wiązało się z powiadomieniem ich o konieczności odebrania dziecka z przedszkola i pójścia do lekarza. Pomimo najczęściej złego odbioru przez rodziców tego typu powiadomień, niezadowolenia, że przedszkole nie chce zapewnić opieki choremu dziecku na czas pracy rodzica, należy mieć na uwadze dobro dziecka chorego i pozostałych dzieci narażonych na zarażenie. Zapewnienie opieki choremu dziecku jest obowiązkiem rodziców, a nie pracowników przedszkola! 
Dobrze się stało, że problemem chorych dzieci, przyprowadzanych do przedszkoli, zajął się także Rzecznik Praw Dziecka. W specjalnym piśmie, skierowanym do kuratorów oświaty w całej Polsce, powołując się na ustawy i rozporządzenia ministra edukacji, przypomniał, że przedszkola mają zapewnić bezpieczeństwo najmłodszym. Bezpieczeństwo jest zagrożone, gdy zdrowe dzieci są narażone na kontakt z chorymi rówieśnikami. Rzecznik zaapelował poprzez kuratorów do dyrektorów przedszkoli, aby zwrócili szczególną uwagę na ten problem i uregulowali postępowanie przedszkola odpowiednimi zapisami w statucie.

Wykorzystano materiały z czasopisma
„Doradca Dyrektora Przedszkola”/ 2010r.

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pierwsze dni w przedszkolu wiążą się zwykle z zachwianiem poczucia bezpieczeństwa. Dziecko boi się nie tylko tego co go spotka, ale przede wszystkim tego, że mama nie wróci. Dlatego dobrze jest przez pierwsze dni zabierać dziecko nieco wcześniej, jeśli to możliwe - po obiedzie, jeśli nie- zaraz po podwieczorku. Bardzo stresująca jest dla malucha sytuacja, gdy większość dzieci poszła już do domu, a on jeszcze nie.

 

Czego rodzice robić nie powinni:

 

·        Straszyć dziecko przedszkolem ("Poczekaj no, już pani w przedszkolu nauczy cię porządku !").

·        Posyłać do przedszkola dziecka, które nigdy dotąd nie zostawało bez mamy - taki początek skazany jest z góry na niepowodzenie.

·        Zaglądać po pożegnaniu do sali, by sprawdzić czy dziecko się bawi. Jeśli nasza pociecha to zauważy, resztę dnia spędzi przy drzwiach, bo skoro mama zajrzała raz, to może jeszcze raz zajrzy.

·        Dzwonić do przedszkola z pytaniem jak sobie radzi nasza pociecha. Zwykle jest tak, że rodzice niepokoją się dużo bardziej niż ich dzieci. Dziecko po 10 - 15 minutach rozgląda się wokoło i zaczyna bawić, za to mama bardzo zdenerwowana dzwoni kilkakrotnie do przedszkola, by się upewnić, jakie jest samopoczucie jej dziecka. Każdy telefon to konieczność wyjścia z sali wychowawczyni, a więc dodatkowe zachwianie i tak już mocno nadszarpniętego poczucia bezpieczeństwa.

·        Poddawać się ! Jeśli rodzice wzruszeni łzami bądź zdenerwowaniem i tupaniem swojej latorośli zdecydują się zostawić dziecko,, jeszcze tylko dzisiaj" w domu, jest to sygnał dla małego inteligenta, aby jeszcze bardziej demonstrować swoje niezadowolenie. Zwykle jest tak, że jedno ustępstwo rodzica sprawia, że wcześniej czy później dziecko postawi na swoim i zostanie w domu na dłużej.

 

Pamiętaj, że nawet, jeśli znajdziesz idealne przedszkole i dobrze przygotujesz dziecko, i tak Twój maluch ma prawo wyrażać sprzeciw i niezadowolenie - w końcu w jego życiu zaszła radykalna zmiana i potrzeba

czasu, aby ją zaakceptował.

 

Jeśli przetrwacie pierwszy miesiąc, dalej będzie już z górki i tylko patrzeć jak Twój maluch z przejęciem opowie Ci o swych pierwszych przyjaźniach.

 

Pierwsze dni w przedszkolu

 

My - rodzice w miarę możliwości bądźmy spokojni i zdecydowani, nasz niepokój może udzielić się dziecku.

 

·        Dajmy dziecku ukochaną maskotkę w rękę.

·        Drogę do przedszkola możemy odbyć ze znajomym dzieckiem chętnie chodzącym do tego samego przedszkola.

·        Powiedzmy dziecku, kiedy i kto po nie przyjdzie, zapewnijmy je o naszej miłości. I o tym, że nie zostaje tu do nocy, że na pewno mama go odbierze.

·        Pożegnajmy się z dzieckiem już w szatni, szybko, i bez łez.

·        Przyjdźmy po dziecko punktualnie i wręczmy mu mały prezent z okazji zostania przedszkolakiem.

·        Chwalmy dziecko za jego dzielność i umiejętność radzenia sobie w każdej sytuacji. Jeśli dziecko bardzo płakało, powiedzmy mu, że wszyscy ludzie denerwują się trochę i boją robiąc coś pierwszy raz, ale po kilku dniach czują się pewniej – tak będzie i z nim.

 

Okres adaptacji przebiega różnie, jedno dziecko po tygodniu ma już najgorsze za sobą, inne swój trudny czas zaczyna dopiero po miesiącu (i to też jest normalne) - bo dopiero wtedy zrozumiało i w pełni odczuło, że pewien etap skończył się bezpowrotnie, a ono wolałoby żeby było tak jak dawniej.

 

Sposoby przygotowania dziecka do przedszkola

·        Czytanie opowiadań, których bohaterowie chodzą do przedszkola.

 

·        Oglądania Domowego Przedszkola w TV z odpowiednim komentarzem.

 

·        Rozmowy o przedszkolu ze znajomym dzieckiem, które lubi chodzić do przedszkola.

 

·        Opowieści rodziców jak to było, gdy oni chodzili do przedszkola.

 

·        Uświadomienie dziecku zalet przedszkola – wielu nowych kolegów do zabawy, dużo zabawek, wychowawczyni, która zna nowe zabawy, wierszyki i piosenki.

 

·        Poinformowanie dziecka, dlaczego będzie chodzić do przedszkola, (np. bo mama musi iść do pracy i rodzice zdecydowali, że w przedszkolu dziecko będzie miało najlepszą opiekę; niektóre dzieci przyjmują argument, że mama chodzi do pracy, tata chodzi do pracy i dziecko ma swoją pracę, czyli przedszkole).

 

·        Wspólne kupowanie wyprawki dla przyszłego przedszkolaka.

 

·        Ćwiczenie z dzieckiem samoobsługi! Dotąd było tak, że mama lepiej znała potrzeby dziecka niż ono same, reagowała nie tylko na słowa, ale i na gesty. W nowej sytuacji dziecko często ma problem żeby wyartykułować swoje potrzeby, dlatego ważne jest, aby umiało (a chociaż podejmowało próby), by je zaspokoić. Dużo łatwiej adaptują się dzieci samodzielne, niż te zależne od dorosłych.

 

·        Warto  nawiązać kontakt z rodzicami innego dziecka z tej grupy i zapoznać bliżej swoje pociechy. Gdy dziecko wchodząc do nowej grupy rówieśników i zna, chociaż jedną osobę, może mu to bardzo ułatwić te pierwsze trudne dni.

 

 

Czy dziecko dojrzało do pójścia do przedszkola ?

Zazwyczaj dzieci osiągają tę dojrzałość między 3 a 4 rokiem życia. Zależy to od tempa ich indywidualnego rozwoju oraz doświadczeń.
Zdarza się, że najbliższe osoby (babcia, mama) swoim zachowaniem przeszkadzają dziecku w osiągnięciu dojrzałości.

 

Dziecko dojrzało do pójścia do przedszkola gdy:

·        dobrze znosi nieobecność mamy (zostaje pod opieką innych członków rodziny lub znajomych osób);

·        z własnej inicjatywy oddala się od mamy, nie trzyma się kurczowo jej spódnicy (na spacerze odchodzi daleko nie oglądając się na mamę, potrafi samo odnaleźć drogę do domu);

·        potrafi wykonać proste czynności samoobsługowe – zgłaszanie potrzeby fizjologicznej i samodzielne korzystanie z toalety, mycie rąk, podciąganie rajstop, zakładanie koszulki i luźnego sweterka, rozpoznawanie swoich ubrań, samodzielne jedzenie łyżką i picie z kubeczka.

 

POWODZENIA!

Jak wyznaczać dziecku granice – wskazówki

 

Krok pierwszy: słowa

Znawcy problematyki skutecznej komunikacji interpersonalnej określają życie dziecka jako drogę. Jeśli droga jest dobrze oznakowana, to dziecko bezpiecznie będzie nią kroczyć i nie ulegnie kolizjom. Źle oznakowana droga nie wytyczy bezpiecznego szlaku, po którym dziecko może się poruszać. Zasady (jasne granice) zapewniają dziecku bezpieczeństwo i pozwalają komunikować się
w sposób nieraniący nikogo: ani dziecka, ani wychowawcy (nauczyciela, rodzica). Aby skutecznie wytyczać dziecku granice, należy najpierw poznać swoje możliwości.

 

Wskazówka nr 1. Słowa

1. Komunikat skierowany do dziecka powinien dotyczyć zachowania. Koncentracja na postawie, uczuciach lub wartościach dziecka nie zawsze doprowadzi do modyfikacji zachowania.

nie	tak
A może byś tak odłożyła zabawkę na miejsce? No dobrze, zostaw, ale żeby to było ostatni raz. Obiecujesz?	Aniu, zapomniałaś, że odkładamy zabawki na miejsce? Takie u nas obowiązują zasady.

 

Jaka jest różnica między opisanymi sytuacjami?

 

Komunikat w rubryce „nie” nie egzekwuje obowiązującej zasady, zakłada, że od dziecka nie warto wymagać, komunikuje też dziecku, że nie traktuje się go poważnie. W konsekwencji tak sformułowany komunikat jasno przekazuje dziecku, że wychowawca go lekceważy i zwalnia z obowiązku porządkowania rzeczy, łamiąc obowiązującą zasadę. Dziecko na pewno zacznie się gubić w tym, jaka zasada obowiązuje.

 

Komunikat w rubryce „tak” nie interpretuje zachowania dziecka. Wychowawca próbuje zrozumieć dziecko (zapomniałaś?), buduje z nim kontakt, jednocześnie jasno wskazując, jakie zachowanie
w danej sytuacji jest właściwe – „obowiązuje zasada”. Pozwala to dziecku zrozumieć, na czym polega niewłaściwość jego zachowania i podjąć decyzję, czy chce je zmienić.

 

2. Komunikat powinien być bezpośredni i konkretny. Należy powiedzieć jasno i krótko, czego od dziecka oczekujemy oraz w razie potrzeby kiedy i jak ma wykonać określone zadanie.

 

nie	tak
Kiedy wreszcie usiądziesz do stołu? Czekam tu i czekam.	Choć teraz do stołu.

 

Komunikat w rubryce „nie” nie określa jakiego konkretnie zachowania od dziecka oczekujemy. Nie wyraża zrozumienia dla zachowania dziecka i nie pozwala w jasny sposób postawić granicy jego niewłaściwemu zachowaniu. Ponadto taki komunikat jest nacechowany negatywnie, wyrażając swoje zniecierpliwienie, nie dajemy dziecku szansy na podjęcie właściwego działania.

 

Komunikat w rubryce „tak” jest konkretny, zwięzły i zrozumiały. Wskazuje dziecku dokładnie, co ma zrobić. Jest krótki. Pamiętajmy, że dzieci młodsze są w stanie szybciej zapamiętać instrukcje
i polecenia, które składają się z najwyżej czterech słów.

 

3. Komunikat powinien być wypowiedziany stanowczo, ale nie podniesionym głosem, nie powinien być szorstki.

 

Oczywiście nie chodzi o to, by wydawać dzieciom komendy i bombardować je rozkazami, ale by jednoznacznie mówić o swoich oczekiwaniach w sytuacjach, w których jesteście zupełnie pewni, że to konieczne, by dzieci zachowywały się w określony sposób. Niezwykle ważny jest dobór słów, ale także ich brzmienie. Należy mówić spokojnym, pewnym głosem, by wyrażenie oczekiwania było stanowcze, ale zawsze z szacunkiem. Nie powinniśmy polecenia zaczynać od słowa „proszę”, ponieważ nie będzie to polecenie stanowcze, tylko miękka forma komunikatu. Słów grzecznościowych zwykle używamy w innych sytuacjach. Nie jest to łatwe, szczególnie wtedy, kiedy dzieci zachowują się skrajnie negatywnie. Nasza przewaga powinna leżeć w sile naszego spokoju, w zdecydowaniu
i stanowczości.

 

4. Komunikat powinien dokładnie zapowiadać, jakie będą konsekwencje zachowania niepożądanego.

 

Wyznaczanie konsekwencji będzie miało sens tylko wtedy, kiedy będą:

– zapowiedziane – co wymaga przemyślenia i wyboru konsekwencji możliwych do wyciągnięcia oraz pozwala w momencie czynu uniknąć kierowania się emocjami,

– nieodroczone w czasie – egzekwowane, kiedy dziecko już zapomniało o całym zdarzeniu, mogą być dla niego kompletnie niezrozumiałe,

– adekwatne do przewinienia oraz w miarę możliwości nawiązujące do złamanej przez dziecko zasady;

– dotkliwe, ale nie upokarzające – by motywowały do zmiany zachowania. W żadnym wypadku nie mogą naruszać godności osobistej dziecka.

 

nie	tak
Tylko nie jedź rowerem po ulicy, bo możesz wpaść pod auto.	Rowerem możesz jeździć po chodniku lub na podwórku. Inaczej schowam go w garażu.

 

Komunikat w rubryce „nie” jest tyko przestrogą, którą dziecko może przekornie zignorować. Wynika to z natury małych dzieci, które lubią eksperymentować i robić wbrew woli rodziców. Taki sformułowany komunikat nie daje jasnego przekazu, gdzie wolno jeździć rowerem i co grozi dziecku za złamanie zakazu.

 

Komunikat w rubryce „tak” jasno określa granice tego, co dziecku wolno oraz zapowiada konsekwencje złamania zasady. Konsekwencja jest adekwatna do sytuacji, może być dotkliwa,
w sytuacji, kiedy trzeba byłoby ją wyegzekwować. Przypuszczamy, że dziecko lubi ten rodzaj aktywności i nie będzie chciało ponieść takiej konsekwencji. Taki komunikat daje szansę na właściwą motywację do przestrzegania zasady bezpiecznej jazdy rowerem.

 

Wskazówka nr 2. Krok drugi – czyny

 

Słowa wypowiedziane do dziecka powinny być poparte realnym działaniem. Wychowawcy popełniają kardynalny błąd, mówiąc to, czego nie są w stanie wykonać. Nic dziwnego, że dzieci przyzwyczajone do takiej praktyki ignorują polecenia. Kiedy co innego mówimy, a co innego robimy, jesteśmy niewiarygodni, nieautentyczni, niegodni zaufania. Dzieci szybko uczą się ignorowania takiego wychowawcy. Należy kierować do dzieci tylko takie komunikaty, które jesteśmy w stanie wykonać,
a także konsekwentnie przeprowadzić działania, które zostały zapowiedziane.

 

Komunikaty niewłaściwe

1. Zaraz zwariuję.

2. Dostanę przez ciebie zawału.

3. Zachowujesz się jak słoń w sklepie z porcelaną.

4. Zamęczysz mnie tymi pytaniami.

5. Zaraz ci dam klapsa (wiedząc, że nie wykona tego działania, bo nie wolno bić dzieci).

 

Komunikaty właściwe

1. Nie będzie gry na komputerze dopóki wszystkie zabawki nie znajdą się na swoim miejscu.

2. Jeżeli nie będziesz układała lalek na półce, spakuję je do pudła i wyniosę na strych (pamiętajmy, że w przypadku niewykonania polecenia w określonym czasie zapowiedź musi być zrealizowana, warto jeszcze określić, na jaki czas pozbawia się dziecko przywileju zabawy lalkami, np. tydzień).

3. Denerwuje mnie, kiedy wchodzę do twojego pokoju i widzę taki bałagan. Oczekuję, że będziesz odkładał zabawki na właściwe miejsce. Takie w naszym domu obowiązują zasady.

4. Teraz jestem tak zdenerwowana, że mogłabym krzyczeć, ale nie chcę tego robić. Gdy się uspokoję, przyjdę do twojego pokoju i porozmawiamy.

5. Będziesz teraz siedział przez 10 minut na tym krześle. Przemyśl swoje postępowanie. Potem porozmawiamy.

 

Do pobrania:

Jak_wyznaczyc_dziecku_granice.doc

Lista kontrolna cech rozwojowych dziecka 5- i 6-letniego

 

Dziecko 5-letnie	Dziecko 6-letnie
WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE
– ma niezbyt twardy kościec i stosunkowo słabe mięśnie, – nie ma jeszcze dostatecznie sprawnego nadgarstka, – często zmienia pozycje; podpiera się, kładzie na stoliku lub woli pozycję leżącą na podłodze niż siedzenie przy stoliku, – lubi ruch, jest aktywne, – nie potrafi jeszcze odraczać zaspakajania potrzeb biologicznych, – czasami staje się marudne lub pobudzone z powodu zmęczenia lub głodu, ale nie potrafi jeszcze tego sobie uświadomić, – nie uświadamia sobie, że źle widzi lub słyszy, – stosunkowo łatwo się męczy	– rosną stopy i powoli zanika płaskostopie (kości stóp wysklepiają się), – wydłużają się i twardnieją kości kończyn, rosną zęby stałe, zmieniają się proporcje ciała, – powoli kształtuje się większa odporność na zmęczenie związane z dłuższym przebywaniem w jednej pozycji, – rozpoczyna się pierwszy etap kostnienia nadgarstka (część chrząstek zamienia się w kości), – ruchy dłoni stają się bardziej odporne na męczenie, – staje się zdolne do pisania w zeszycie w jedną linię, – poprawia się płynność i szybkość ruchów rąk, – łatwiej się uczy pisania w linijkach i łączenia liter, zaczyna także ładniej rysować, lepiej wycinać, może się nauczyć wiązania kokardki itp., – do rozwoju kości dopasowuje się układ mięśniowy, – mięśnie stają się silniejsze (wzrasta siła skurczu), – jest bardziej odporne na zmęczenie, – jest w stanie odroczyć załatwienie potrzeb fizjologicznych, – rozwijają się wszystkie narządy wewnętrzne; lepiej pracuje serce, płuca zwiększa się pojemność żołądka, – staje się bardziej odporne na choroby
ZABAWA I EMOCJE
– próbuje się bawić zgodnie z innymi, bez ciągłych konfliktów, bójek, skarg, – rzadziej obraża się, złości, płacze, – bawi się w zespole, – zaczyna rozumieć uczucia rówieśników: pociesza, pomaga, okazuje współczucie, – tak jak inni dokucza i przezywa niektóre dzieci, – emocje silne, gwałtowne, trudne do opanowania przez dziecko, zwykle krótkotrwałe, zmienne, stosunkowo łatwo płacz przechodzi w śmiech i odwrotnie, – zaczyna dostrzegać potrzeby rówieśników; chcąc się z nimi bawić, coraz rzadziej obraża się, złości, płacze, – zaczyna przewidywać reakcje dorosłych	– powoli wzrasta antagonizm pomiędzy chłopcami a dziewczynkami; poczucie: my – chłopcy, my – dziewczynki ułatwia integrację dzieci określonej płci, akceptację własnej płci i stopniowe uczenie się męskich i kobiecych ról społecznych, – ma mniej dojrzały układ nerwowy, co powoduje jeszcze dość silnie reakcje emocjonalnie podczas zabawy, – pojawia się współdziałanie w zespole, planowanie i podział zadań w zabawie, – stabilizuje się labilność uczuć, wzrasta poczucie odpowiedzialności za swoje działanie, – pojawia się przewidywanie skutków i konsekwencji swoich działań
UWAGA
– jest mimowolna, krótkotrwała, niepodzielna, – koncentracja uwagi jest tak silna na ważnym dla dziecka zadaniu, że nie odbiera wówczas innych bodźców.	– mimowolna, tzn. bodźce z otoczenia odwracają uwagę od tego, co się dzieje na zajęciach; czas uwagi jest jeszcze krótki (ok. 15 min), – dziecko nie potrafi się skupić na wykonaniu kilku czynności jednocześnie, – koncentracja uwagi wymaga silnego zaangażowania, co szybko wywołuje zmęczenie, – na przełomie 6. i 7. roku życia koncentracja uwagi wydłuża się
PAMIĘĆ
– jest mimowolna, mechaniczna, krótkotrwał	– nadal mechaniczna, dlatego nowe treści powinny być często powtarzane i utrwalane z wykorzystaniem wielu zmysłów
MYŚLENIE
– ma duże trudności z przyswajaniem informacji dotyczących przestrzeni i czasu, ale zna i różnicuje pory roku, – potrafi porównywać przedmioty, kształty ze względu na ich różnice lub podobieństwa, – potrafi klasyfikować, biorąc pod uwagę dwa, trzy kryteria, – myśli często w sposób skojarzeniowy, – w myśleniu nie uwzględnia jeszcze przekształceń materiału	– większość dzieci nie ma jeszcze ukształtowanej odwracalności myślenia, nie potrafi odwrócić procesu przekształceń, – nie ma jeszcze ukształtowanych pojęć czasowych, – na przełomie 6. i 7. roku życia może pojawić się operacyjność myślenia i zdolność do przekształceń
PISANIE
– prawidłowo trzyma ołówek, – rysuje linie pionowe, poziome i ukośne, odwzorowuje koło, krzyżyk, kwadrat i proste szlaczki, – koloruje obrazki, wypełnia kolorem kontury, – tworzy rysunek zgodny z podanym tematem, maluje farbami, używa pędzla i innych przyborów	– może występować wciąż jeszcze silne napięcie mięśniowe rąk, palców, nadgarstka, przedramienia, barków, – ruchy rąk u większości dzieci nie są jeszcze dość płynne, – występuje geometryzacja i brak precyzji
POSTRZEGANIE WZROKOWE I SŁUCHOWE
– na obrazkach spostrzega do kilkunastu elementów, – spostrzega w sposób na tyle analityczno-syntetyczny, że potrafi różnicować kształty liter drukowanych, cyfr i podstawowych figur geometrycznych, – potrafi konstruować proste budowle według załączonego wzoru, – spostrzega od 5 do 8 różnic między podobnymi obrazkami, – spostrzega podstawowe części człowieka, – rozumie czytany tekst, – lubi słuchać, kiedy mu się czyta	– dojrzewają receptory zmysłów, polepsza się zdolność odbioru bodźców słuchowych – odbiera dokładniejsze informacje z otoczenia, – dojrzewają struktury kory mózgowej odpowiedzialne za czynności typowo szkolne, – poprawia się wzrokowe i słuchowe spostrzeganie analityczno-syntetyczne, – doskonali się słuch fonemowy, - pojawia się umiejętność rozróżniania liter, znaków, symboli, rytmów
SAMOOBSŁUGA
– dość płynnie rozbiera się samodzielnie; może mieć kłopoty z samodzielnym ubieraniem, – je łyżką, widelcem, raczej nie posługuje się nożem, pije z kubka, trzyma w ręce i je kanapkę, sprząta ze stołu, – potrafi umyć i wytrzeć ręce, buzię, myje zęby pod kontrolą	– w miarę sprawnie wykonuje wszystkie czynności związane z higieną ciała, spożywaniem posiłków, ubieraniem się i rozbieraniem, – w miarę sprawnie radzi sobie z czynnościami związanymi z samoobsługą w czasie zabawy, – na przełomie 6. i 7. roku życia pojawiają się czynności związane z radzeniem sobie w zwyczajnych sytuacjach życiowych (np. drobne zakupy, karmienie zwierząt, przygotowanie kanapki itp.)

 

Do pobrania:

Lista_kontrolna_cech_rozwojowych_dziecka_5-_i_6-letniego.doc

 

Lista cech dziecka wskazujących na ponadprzeciętny rozwój w różnych sferach (dziecko uzdolnione) ujawnionych w wyniku obserwacji pedagogicznej

 

1. Wymyśla gry, zabawy.

2. Wykorzystuje zwykłe przedmioty w celu uatrakcyjnienia jakiejś zabawy.

3. Jest dociekliwe, zadaje wiele pytań.

4. Słucha muzyki, interesuje się instrumentami muzycznymi.

5. Skomponuje i zagra miniaturowy utwór muzyczny (np. na instrumentach perkusyjnych).

6. Wie, jak połączyć słowo, muzykę i ruch (w zabawie i nie tylko).

7. Potrafi wyrazić mimiką, pantomimą – poprzez naśladowanie – różne stany, sytuacje, sceny.

8. Składa elementy całości w nowy niespotykany sposób.

9. Jest wrażliwe na uczucia innych, potrafi je interpretować.

10. Lubi odmienność.

11. Potrafi marzyć i fantazjować.

12. Wymyśla niezwykłe rozwiązania różnych problemów.

13. Potrafi czytać ze zrozumieniem.

14. Potrafi pisać.

15. Posiada duży zasób wiadomości na różne tematy.

16. Ma dobrą pamięć, szybko opanowuje i przywołuje z pamięci konkretne wiadomości.

17. Jest dociekliwe, zadaje wiele pytań.

18. Jest dobrym obserwatorem.

19. Chętnie uczestniczy w grach i zabawach.

20. Potrafi pomagać w prowadzeniu zabaw i gier.

21. Łatwo adaptuje się do wszystkich rodzajów zajęć, gier, zabaw.

22. Jest wytrwałe.

23. Interesuje się nowinkami, wynalazkami.

24. Potrafi współdziałać z dorosłymi i rówieśnikami.

25. Potrafi argumentować swoje zdanie, poglądy, sądy.

26. Wykazuje inicjatywę w działaniu.

27. Jest elastyczne w myśleniu i działaniu.

28. Lubi pełnić różne funkcje.

29. Potrafi być samokrytyczne.

30. Jest stanowcze, uparcie dąży do celu.

31. Bez trudu przyjmuje rolę lidera drużyny, przywódcy.

32. Podejmuje się trudnych zadań.

33. Żywo gestykuluje podczas dyskusji, jest spontaniczne.

34. Ma poczucie humoru.

35. Lubi wyzwania.

36. Jest lubiane i lubi innych.

37. Lubi zajęcia plastyczne o charakterze twórczym.

38. W czasie wolnym chętnie rysuje, maluje, rzeźbi.

39. Jest oryginalne w doborze tematów, technik i kompozycji.

40. Chętnie wypróbowuje nowe metody technik i kompozycji.

41. Lubi eksperymentować.

42. Odważnie wyraża swoje uczucia i przeżycia.

43. Interesuje się pracą artystyczną innych ludzi (potrafi docenić ale i skrytykować: podoba mi się/nie podoba mi się).

44. Ma rozwinięte poczucie estetyki.

45. Ma poczucie rytmu.

46. Lubi zajęcia o charakterze muzycznym (śpiew, taniec, grę na instrumentach itp.).

47. Ma umiejętności motoryczne, porusza rękami nogami, całym ciałem w rytm muzyki.

48. Łatwo kojarzy, jest spostrzegawcze, często wynajduje różne przedmioty i zauważa zjawiska w swoim otoczeniu.

49. Potrafi się koncentrować przez długi czas.

50. Przejawia duże zainteresowanie rachunkami, liczeniem.

51. Rozwiązuje zadania rachunkowe, zagadki, rebusy.

52. Układa puzzle.

53. Odpowiada na podchwytliwe pytania.

54. Nie daje się zaskoczyć, jest uważne.

55. Potrafi logicznie wnioskować.

56. Myśli operacyjne lub abstrakcyjnie.

57. Ma doskonałą pamięć do szczegółów.

58. Gra w szachy, warcaby i inne gry stolikowe, potrafi je skonstruować.

59. Łatwo uczy się obsługiwać komputer, telefon komórkowy, zabawki elektroniczne, inne gadżety.

60. Szybko przyswaja nowe wiadomości.

 

Do pobrania:

Lista_cech_dziecka_wskazujacych_na_ponadprzecietny_rozwoj_w_roznych_sferach.doc

 

 

Mamo, Tato - szkoła dla Twojego sześciolatka

6LATKI_2014.ppt

Odroczenie_dziecka_od_obowiazku_szkolnego.pp.ppt

 

Program Przedszkolnej Edukacji Antytytoniowej „Czyste powietrze wokół nas”