Serdecznie witam,

 Poniżej  zamieszczam informacje o zaburzeniach które mogą się pojawiać  i ćwiczenia wspierające rozwój dzieci.

1. Zabawy usprawniające rozwój dłoni i motorykę małą

2. Ćwiczenia doskonalące percepcję wzrokową dziecka.

3. Jak wyciszyć negatywne emocje?

4. Zaburzenia lękowe u dzieci

5. Zaburzenia percepcji słuchowej. percepcja_sluchowa_przykladowe_karty_pracy.pdf

6. Zaburzenia koncentracji i uwagi.

7. Zaburzenia orientacji przestrzennej.

8. Zbuntowany sześciolatek. Jak sobie poradzić i nie zwariować?

 

Zbuntowany sześciolatek. Jak sobie poradzić?

Zbuntowany 6-latek to codzienność wielu rodziców. Często bunt bywa wywołany sytuacją w przedszkolu – dziecko zaczyna sprawiać problemy wychowawcze, jest nieposłuszne, ignoruje polecenia i mówi wiele przykrych rzeczy. Dzięki odpowiedniemu podejściu rodziców bunt 6-latka powinien szybko minąć. Do tej pory grzeczne dziecko nagle staje się psotne, kłótliwe i złośliwe. Potrafi wdawać się w bójki z rówieśnikami, okazuje złość, kopiąc przedmioty, obrażając się lub krzycząc. Nie wypełnia poleceń nauczycieli, którzy coraz częściej zaczynają skarżyć się na jego zachowanie. Wielu rodziców zastanawia się, jak przeżyć bunt sześciolatka i nie zwariować? Przede wszystkim należy pamiętać, że dziecko w tym wieku nie będzie jeszcze do końca potrafiło radzić sobie ze swoimi emocjami i określić, co je wywołało. Etap ten minie wraz z rozwojem psychiki malucha.

Jakie są przyczyny buntu sześciolatka?

Każde dziecko jest inne i nie każde musi przechodzić przez etap buntu, jednak wielu rodziców zmaga się z tym problemem. Skąd biorą się częste, niegrzeczne zachowania u sześciolatka? Przyczyn może być wiele – sytuacja w domu, w przedszkolu, a także indywidualna niedojrzałość emocjonalna, która w tym wieku jest całkowicie normalna. Warto wziąć pod uwagę, że dzieci w tym wieku są bardzo ruchliwe: lubią skakać, biegać, jeżdżą na rolkach i rowerze. Chętnie podejmują nowe wyzwania, które często bywają niebezpieczne. Same się ubierają, zapinają guziki czy nalewają sobie picie do szklanki. Pod względem emocjonalnym są nadal dość nieporadne. Potrafią okazywać emocje, niektóre z nich nazywać i panować nad nimi, jednak w życiu codziennym pojawia się wiele sytuacji, kiedy ich nie rozumieją. Dziecko często nie wie, co mogło wywołać w nim złość czy smutek, dlaczego zachowało się tak, a nie inaczej. Bunt sześciolatka jest również związany z jego pragnieniami, które nie są możliwe do spełnienia – np. kolejna zabawka.

Jak zachowuje się zbuntowany 6-latek?

Spektrum niegrzecznych zachowań sześciolatka jest dość szerokie. Może pojawiać się płacz, krzyki, rzucanie zabawkami lub artykułami szkolnymi jako sposób na odreagowanie narastającej złości i frustracji. Zachowania takie pojawiają się zazwyczaj w momentach, kiedy mały człowiek nie dostaje tego, czego chce (co oczywiście nie oznacza, że trzeba spełniać każdą jego zachciankę). Bunt sześciolatka przejawia się również w odmawianiu wykonywania zadań nałożonych na niego przez rodziców lub spełnianie ich w bardzo powolny sposób, np. ociąganie się przy ubieraniu czy jedzeniu. Często dziecko dla samej zasady odpowiada na wszystko „nie”, w okresie buntu może używać przykrych słów jako reakcja na jakiś zakaz. Wybuchy złości mogą wywoływać szczegóły, których dorośli ludzie nawet nie dostrzegają. Mały człowiek w tym wieku potrafi kłamać, aby uzyskać jakąś korzyść. Dobrze idzie mu udawanie bólu głowy lub brzucha, gdy nie chce pójść do przedszkola. Warto również wiedzieć, że w tym czasie u dziecka mogą pojawiać się lęki, najczęściej związane z tym, co usłyszy i zobaczy np. w telewizji, internecie lub rozmowie dorosłych. Maluch może bać się duchów, osób zmarłych, ciemności, potworów, dinozaurów i całej masy różnych rzeczy. Niegrzeczne zachowanie dziecka przed snem, wzbranianie się przed pójściem spać czy usilne starania, aby położyć się z rodzicami, mogą być oznaką właśnie takich lęków.

Bunt sześciolatka – jak nie zwariować?

Absolutnie istotne jest, aby w sytuacji, kiedy dziecko się buntuje, pamiętać, że jest ono na o wiele niższym poziomie rozwoju niż dorosły. Nie rozumie emocji, nie do końca potrafi nad nimi panować, nie zawsze będzie wiedziało, skąd się wzięły. Warto więc dużo rozmawiać z dzieckiem o jego wewnętrznych przeżyciach. Pytać co mogło go zdenerwować, zasmucić lub przestraszyć. Odpowiedź „nie wiem” jest swoistym wyrazem dojrzałości dziecka, które jest świadome tej niewiedzy. Nie wolno reagować w sposób agresywny lub przemocowy, bo w ten sposób dziecko będzie czerpało taki wzorzec rozwiązywania problemów. Kluczem jest szczera rozmowa z dzieckiem i zadawanie pytań, które będą naprowadzać na przyczynę problemu. Być może ociąganie się przed pójściem do przedszkola oznacza, że dziecko ma tam kłopoty, np. jest dręczone przez rówieśnika lub nie radzi sobie z jakimś zadaniem. W sytuacjach, kiedy dziecko dla zasady mówi „nie”, należy zachowywać się spokojnie, zdecydowanie i wyciągać konsekwencje – „nie zjadłeś obiadu, nie ma deseru”, „nie odrobiłeś lekcji, nie możesz wyjść na dwór”. Warto pamiętać, aby nie ulegać dziecku w takich chwilach. Jeśli bunt sześciolatka pomimo naszych starań narasta, a w szkole jest coraz więcej problemów, należy porozmawiać z psychologiem lub pedagogiem.

źródło:http://sp1.lukow.pl/przedszkole/bunt-szesciolatka-jakie-moze-miec-przyczyny-i-jak-sie-objawia

Zaburzenia orientacji przestrzennej

Orientacja przestrzenna to czynność ściśle powiązana ze spostrzeganiem, która przejawia się jako proces uświadomienia położenia ciała. Znaczną rolę w jej kształtowaniu mają receptory grawitacyjne oraz narząd wzroku. Prawidłowa orientacja przestrzenna jest efektem współpracy zmysłów takich, jak: dotyk, wzrok, słuch, równowaga i propriocepcja. Najważniejszy jest zatem prawidłowy rozwój schematu ciała.

Zaburzoną orientację przestrzenną ma dziecko u którego zauważymy:

– słabe rozumienie określeń słownych, dotyczących stosunków przestrzennych, przyimki (w, za, nad, pod, obok, przed…),
– rysunki o niskim poziomie graficznym, mała ilość szczegółów, złe rozplanowanie przedmiotów,
– nie mieszczenie się w liniaturze, częste wybieranie złych linijek
– mylenie kierunku zapisu (pismo lustrzane)
– mylenie liter o podobnym położeniu w stosunku do osi poziomej i pionowej p-g, d-b, u-n, g-b, dotyczy to także czytania i pisania.
– trudności w opanowaniu pojęć dotyczących rozróżniania kierunków, pór roku, miesięcy, pór dnia, dni tygodnia
– trudności w nauce geometrii, rozpoznawaniu figur geometrycznych.

Ćwiczenia orientacji przestrzennej przebiegać powinny etapami będącymi powtórzeniem prawidłowości rozwojowych. Przejście do kolejnego etapu ćwiczeń uwarunkowane jest dobrym opanowaniem przez dziecko umiejętności etapu poprzedniego.

 

ETAP I.

Wytwarzanie i utrwalanie orientacji w schemacie własnego ciała. Ważnym elementem tych ćwiczeń jest werbalizowanie, słowne określanie, opisywanie ruchów i ich kierunków: 

-        utrwalanie różnicowania prawej i lewej strony ciała,

-        odtwarzanie ruchów nauczyciela stojącego tyłem, siedzącego naprzeciwko, odtwarzanie ruchów podstawowych za pomocą schematów rysunkowych,

-        naśladowanie oglądanych w lustrze ruchów nauczyciela stojącego, siedzącego,

-        odtwarzanie rytmów dwustronnych (rękami, nogami) wg poleceń.

 

ETAP II.

Wykonywanie kontrolowanych ruchów w stosunku do przedmiotów znajdujących się w otoczeniu dziecka. Są to zabawy wprowadzające odpowiednie reakcje na polecenia słowne. Dziecko wykonuje ruch całym ciałem i znajduje sobie miejsce w przestrzeni w stosunku do przedmiotów.

Ważnym czynnikiem przed przystąpieniem do ćwiczeń jest wykształcenie znajomości pojęć określających położenia przedmiotów w przestrzeni:

a)        określania miejsca: na, pod, za, wysoko, nisko, wyżej, niżej, między, w środku,

b)       określania kierunków: w przód, w tył, do góry, na dół, przed siebie, za siebie, w bok, w prawo, w lewo,

c)        określania wielkości przedmiotów i wymiarów wielkości: mały, duży, krótki, długi, wąski, szeroki,

d)       określania przeciwstawności: wysoki - niski, nierówności: wyżej niż, niżej niż, uporządkowania: mały, mniejszy, najmniejszy.

Pojęcia te należy podkreślać wyraźnie we wszystkich formach działalności dziecka: rysowanie, malowanie, układanie, konstruowanie itp.

Przykłady ćwiczeń:

1.         Chodzenie po narysowanej ścieżce (w coraz trudniejszych układach).

2.       Chodzenie wg instrukcji słownej (idź 4 kroki do przodu, 2 w prawo itp.).

3.       Rysowanie ścieżki, po której dziecko przeszło (prowadzenie z głową do góry, z zamkniętymi oczami i kiedy szło z zamkniętymi oczami wg instrukcji słownej).

4.       Wymijanie toru przeszkód np. taczką, wózkiem.

5.       Zgadywanki ruchowe: odpoznawanie treści przekazywanej w symbolice gestowo -ruchowej, własne działanie tego typu np.: "Ojciec Wirgiliusz", "Mowa gestów".

6.       Kreślenie na tablicy (jak przy ćwiczeniach koordynacji wzrokowo - ruchowej).

7.       Zabawa w pociąg (dzieci tworzą pociąg1, w trakcie jazdy zmieniamy kierunek w lewo, w prawo, pociąg pędzi w przód, stale itp.).

8.       Dzieci zgrupowane w rzędzie - kolejno każde wymienia co się znajduje w pokoju na lewo, na prawo od niego (nie wolno wymieniać rzeczy powiedzianych przez poprzedników).

9.       Skoki piłek - naśladowanie rytmicznych podskoków piłek w miejscu, do przodu, w prawo, w tył.

10.    Drzewa na wietrze - dzieci stoją w rozkroku (wiatr wieje z prawej, z lewej strony -dzieci wykonują skłony).

11.     Rzuty i chwyty - toczenie woreczka:

a)        rzuty w górę - chwyt w obie ręce,

b)       rzuty i chwyty lewą i prawą ręką,

c)        rzut prawą i chwyt lewą, i odwrotnie,

d)       stosowanie wymienionych rzutów i chwytów w połączeniu z chodem i biegiem (włączenie elementów dodatkowych: klaśnięcie, uderzenie ręką o kolano itp.),

e)        toczenie woreczka prawą i lewą nogą z uniesieniem obu rąk do góry, prawą nogę z uniesieniem lewej ręki i odwrotnie.

12. Odbijanie i chwytanie, i toczenie piłeczki:

a)        podrzucanie piłki w górę i łapanie obiema rękami,

b)       odbicie o ziemię, złapanie w górze w obie ręce,

c)        kozłowanie piłki oburącz w miejscu, w chodzie, w biegu,

d)       odbijanie od ściany, chwytanie bez odbicia o ziemię i z odbiciem lewą i prawą ręką,

e)        zabawa w kolanko,

f)        toczenie piłki do bramki przez tunele, nawzajem do siebie w siadzie rozkrocznym, w parach, w trójkach,

g)        toczenie piłki ręką prawą, lewą ' po linii prostej, zygzakowatej, omijając przeszkody,

h)        toczenie piłki prawą nogą, lewą nogą.

 

ETAP lll.

Ćwiczenia wykonywane na przedmiotach.

Dziecko sytuuje przedmioty w różnych .miejscach przestrzeni (na płaszczyźnie
dwuwymiarowej: tablica, zeszyt, książka), W przestrzeni trójwymiarowej (pokój) i
przestrzeni niewymiarowej (otwarta przestrzeń). W ten sposób dziecko utrwala stosunki
przestrzenne między przedmiotami i ich wzajemne położenie niezależne od swojej
osoby. Stopniując trudności posługujemy. się w zabawach układankami, mozaikami,
klockami itp. początkowo stosując wzory proste o niewielkiej liczbie elementów.
Przykłady ćwiczeń:

Odtwarzanie prostych niesymetrycznych układów z elementów (układanki z figur, rysowanie, kolorowanie).

1.         Wyszukiwanie układów podobnych.

2.       Segregowanie wg zasad opartych na ujmowaniu stosunków przestrzennych.

3.       Wzajemne sytuowanie przedmiotów względem siebie (połóż piłkę pod krzesłem, narysuj kwadrat pod trójkątem).

4.       Układanie wzorów lub scenek na tablicy flanelowej, kolorowanie rysunków lub rysowanie wg wskazówek.

5.       Układanie i konstruowanie.

6.       Składanki geometryczne.

7.       Zabawy konstrukcyjne – „Mały architekt” (budowanie domków, wież, miasta itp.).

8.       Konstruowanie z użyciem: kasztanów, żołędzi, patyczków, drutu.

9.       Układanie obrazków po prawej i lewej stronie.

10.    Układanki mozaikowe z plastykowych figur geometrycznych.

11.     Zabawy ruchowe z rysowaniem.

12.    Rysowanie wg instrukcji słownej (w lewo, w prawo, do góry itp.) na kartce kratkowanej lub punktowanej.

13.    Graficzne odtwarzanie wzajemnego położenia elementów wg wzoru (szlaczki, figury geometryczne, układy figur geometrycznych).

Pod koniec 3 etapu wprowadzić można ćwiczenia na materiale literowym zaczynając od zabaw literami mylonymi przez dziecko na zasadzie odwracania kształtów wzdłuż osi poziomej i pionowej.

Mylone kształty opracowujemy wszechstronnie w oparciu o wzrok, ruch, dotyk, słuch.

 

Przykłady ćwiczeń utrwalania liter mylonych:

1.         Omawianie różnic w kształcie mylonych liter (p, g, d, b).

2.       Rozkładanie liter na elementy składowe (rysowanie grafów).

3.       Modelowanie liter z drutu, plasteliny.

4.       Wodzenie ołówkiem po wzorze litery z jednoczesnym wymawianiem głoski.

5.       Rysowanie palcem w powietrzu liter z zamkniętymi lub otwartymi oczami.

6.       Podkreślanie w tekście najpierw jednej mylonej litery (np.: p) i dopiero po dobrym rozpoznawaniu jej - drugiej.

7.       Wykonywanie albumu liter mylonych.

8.       Wyszukiwanie w kolorowych pismach określonej litery potem wycinanie.

9.       Ćwiczenia w pisaniu (liter, sylab, wyrazów z daną literą).

10.    Uzupełnianie w tekście mylonej litery.

Ważną zasadą ćwiczeń orientacji przestrzennej jest również werbalizowanie czynności, ruchów, położenia wzajemnego. Pozwala to w pełni uświadomić stosunki przestrzenne, wprowadza ład i uporządkowanie spostrzeżeń.

Żródła:

https://przedszkolenr8chorzow.edupage.org/text15/?eqa=dGV4dD10ZXh0L3RleHQxNSZzdWJwYWdlPTc%3D

https://pppc.idsl.pl/index.php/informacje-i-porady/3-informacje-i-porady/29-usprawnianie-orientacji-przestrzennej

https://www.zycieszkoly.com.pl/artykul/zaburzenia-orientacji-przestrzennej

Zaburzenia koncentracji i uwagi

Koncentracja uwagi to – uproszczając, umiejętność skupienia się na wykonywanej czynności bez rozpraszania się pod wpływem innych bodźców. Do 5-go roku życia uwaga dziecka ma charakter mimowolny, o czym wiedzą doskonale wszyscy rodzice. Malec koncentruje się na tym, co nowsze, co głośniejsze, co bardziej atrakcyjne. Wiele zadań pozostawia niedokończonych, o wielu poleceniach trzeba mu ciągle przypominać („miałeś się ubrać!”, „prosiłam, żebyś umył zęby”). .W prawidłowym rozwoju dziecka zmiany w zakresie umiejętności koncentrowania uwagi następują między 5 a 7 rokiem życia. Dziecko potrafi już skupić uwagę na czas, który umożliwia mu wykonanie zadania, nie trzeba mu wielokrotnie przypominać, że musi coś zrobić, coraz częściej potrafi skupić się na dwóch czynnościach naraz, nie pozostawiając żadnej z nich (np. ogląda bajkę i zakłada buty)

Według amerykańskiej klasyfikacji chorób DSM-IV symptomami mogącymi świadczyć o występującym zaburzeniu uwagi są poniższe cechy zachowania dziecka.

• Nieumiejętność zwrócenia uwagi na szczegóły, popełnianie błędów przez nieuwagę.
• Brak umiejętności skupienia się na jednym zadaniu przez dłuższy czas.
• Brak reakcji na przekazywane komunikaty.
• Porzucanie zadania przed jego ukończeniem lub niedokładne (bez zastanowienia) wykonywanie poleceń.
• Brak właściwej organizacji pracy (np. chaos na biurku, w tornistrze).
• Niechęć do podejmowania aktywności umysłowej.
• Gubienie ważnych rzeczy przez rozkojarzenie.
• Dekoncentracja na skutek innych bodźców (nawet słabych).
• Problem z pamiętaniem o codziennych obowiązkach.
• Złe wyniki w nauce.

Poza wymienionymi zachowaniami, zaburzeniom koncentracji czasem towarzyszą problemy emocjonalne. Dziecko nie potrafi kontrolować swoich emocji, łatwo popada w różne stany emocjonalne (również wybuchy agresji), może być przez to nielubiane przez rówieśników.

Przyczyny kłopotów z koncentracją mogą być różne. Zanim zaczniemy dokonywać jakichkolwiek zmian i wdrażać ćwiczenia na koncentrację dla dzieci, trzeba je najpierw określić. Do najważniejszych przyczyn zaburzeń koncentracji zalicza się: 

• złą sytuację w rodzinie; 

• przemiany społeczne; 

• słabą motywację (wynikającą niekiedy z poniesionych przez dziecko porażek); 

• ograniczone zdolności intelektualne; 

• ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej; 

• brak magnezu. 

Ćwiczenia na pamięć i koncentrację u dzieci

Wspólne czytanie

W trakcie czytania książki poproś dziecko, aby śledziło palcem poszczególne linijki i pokazywało Ci, w jakim miejscu aktualnie jesteś.  
 

Rysowanie oburącz

To bardzo angażujące i skuteczne ćwiczenie na koncentrację u dzieci – rysowanie obiema rękami pobudza bowiem współpracę dwóch półkul mózgu. Wydrukuj połowę rysunku – jedną ręką kreśl razem z dzieckiem po śladzie, a drugą (w tym samym czasie) starajcie się narysować odbicie lustrzane obrazka. 
 

Puzzle, krzyżówki, łamigłówki

To najbardziej popularne i zarazem skuteczne ćwiczenia na koncentrację uwagi u dzieci, ponieważ rozwijają w wielu aspektach. Pobudzają myślenie i wyobraźnię, wzbogacają słownictwo i poprawiają koordynację wzrokowo-ruchową.  
 

Gra Memory

To nie tylko dobry pomysł na ćwiczenie pamięci dla dzieci, ale także świetny sposób na spędzanie wolnego czasu z całą rodziną. Gra polega na tym, że trzeba zapamiętywać pary odwróconych obrazków. Ten, kto zbierze najwięcej takich par, wygrywa. Memory to doskonały trening koncentracji i pamięci.  
 

Wyraz na ostatnią literę poprzedniego

Podaj dziecku wyraz i poproś go, aby wymyśliło kolejny, który będzie zaczynać się na ostatnią literę tego, który Ty podałeś. To zadanie, oprócz ćwiczenia na pamięć i koncentrację, stymuluje również sprawność językową oraz wyobraźnię dziecka.  

Pamiętaj, że wdrażając ćwiczenia na koncentrację uwagi dla dzieci, musisz być przede wszystkim cierpliwy. Stosuj ustalone reguły i konsekwentnie ich przestrzegaj. Twoje dziecko potrzebuje jasnych wskazówek, musi wiedzieć, w jakim kierunku ma działać, aby znaleźć prawidłowe rozwiązanie. Towarzysz mu i wspieraj, wspomagając jednocześnie procesy poznawcze i trenując jego umysł.  

Źródła:

https://bambino.pl/dla-dzieciakow/36-jak-cwiczyc-z-dzieckiem-koncentracje-5-sposobow

https://fundacja-terazmy.pl/zaburzenia-rozwoju/

 

 

Zaburzenia percepcji słuchowej

Aby odbierać dźwięki mowy potrzebny jest analizator słuchowy. W percepcji mowy uczestniczy zarówno słuch fizyczny jak i muzyczny oraz fonematyczny. Dzięki słuchowi fizycznemu dziecko jest w stanie opanować mowę, dzięki muzycznemu może wyraziście czytać i rejestrować mowę natomiast dzięki fonematycznemu może świadomie dokonywać analizy i syntezy słuchowej tj wyodrębniać zdania z potoku mowy, wyrazu w zdaniu, sylaby i głoski w wyrazach, może łączyć we właściwej kolejności, odróżniać podobne głoski. Do tych operacji potrzebna jest dobra pamięć słuchowa.
Niewłaściwe funkcjonowanie któregokolwiek słuchu powoduje trudności w czytaniu i pisaniu.

Objawy zaburzeń percepcji słuchowej

Trudności w czytaniu:

• długo literuje
• problemy z syntezą dźwięków
• opuszczanie liter, sylab, odczytywanie części wyrazy, mylenie wyrazów, sylab o podobnym brzmieniu
• trudności ze zrozumieniem tekstu
• dodawanie innych, podobnie brzmiących wyrazów lub ich części
• wolne tempo czytania
• zła intonacja, pomijanie znaków  przestankowych

Trudności w pisaniu:

• błędne wyodrębnianie wyrazów ze zdań
• łączenie przyimków z rzeczownikami np. nastole
• opuszczanie wyrazów, pomijanie końcówek wyrazów
• mylenie liter: s, c, z, sz, cz, rz
• mylenie ą ,ę  -on, om, en, em  np. zamiast „idą” pisze „idom”
• występują problemy z dwuznakami, zmiękczeniami, głoskami tracącymi dźwięczność
• wolne tempo pracy
• błędy stylistyczne, gramatyczne w pracach pisemnych oraz błędy ortograficzne

Trudności w wypowiadaniu się:

• ubogi zasób słów
• długo utrzymująca się wada wymowy
• wypowiedzi błędne pod względem gramatycznym
• przekręcanie wyrazów
• Inne trudności:
  • problemy z zapamiętaniem i wykonywaniem kilku poleceń w tym samym czasie
  • mylenie nazw oznaczające kierunki
  • przekręcanie wyrazów
  • trudności z zapamiętaniem tabliczki mnożenia, dni tygodnia, nazw miesięcy…

trudności z nauką języka obcego

 

Rozwój percepcji słuchowej do wieku przedszkolnego

Rozwój funkcji słuchowych jest warunkowany przez dojrzewanie narządu słuchu i odpowiednią stymulację dźwiękową. Umiejętności osiągane w ramach percepcji wzrokowej czy ruchowej również oddziałują na siebie. Za najbardziej podstawową uważa się percepcję dźwięków otoczenia, określaną mianem I układu sygnałowego (percepcja dźwięków mowy to II układ sygnałowy). Dziecko eksploruje świat dzięki jego wizualnym, dotykowym, ale i akustycznym cechom. Uczy się także wykorzystywać dźwięki do komunikacji z otoczeniem. Pierwotnie mają one charakter niejęzykowy (komunikacja przedjęzykowa), ale w wyniku nabywania kolejnych kompetencji maluch odkrywa językowy wymiar dźwięków. Interakcja dziecka z otoczeniem w oparciu o sygnały dźwiękowe pojawia się już w okresie prenatalnym. Noworodek umie zlokalizować źródło dźwięku i reaguje na dźwięki otoczenia, na głos najbliższych osób, zwłaszcza matki.

W ciągu pierwszego roku życia dziecko uczy się kojarzenia dźwięku z określonym przedmiotem, manipulowania przedmiotami w celu uzyskania efektów dźwiękowych, słuchania własnych produkcji dźwiękowych, rozumienia poleceń słownych powiązanych z gestem i odczytywania stanów emocjonalnych na podstawie brzmienia głosu. Zaczyna już powtarzać sylaby i proste słowa. Działania malucha w drugim roku życia dostarczają nowych, znacznie zróżnicowanych doznań dźwiękowych. Coraz większe znaczenie mają te, które są wywoływane przez nie samo: okrzyki, pierwsze słowa, odgłos własnych kroków na schodach czy zabawa instrumentami muzycznymi. Dziecko zaczyna identyfikować i różnicować nowe wyrażenia dźwiękonaśladowcze, słowa i melodie. Trzylatek udoskonala identyfikowanie nowych słów, rozumienie wypowiedzi, tworzy własne konstrukcje językowe w oparciu o te, które usłyszał.

Przedszkolak ma przed sobą nowe wyzwania, takie jak słuchanie i rozumienie poleceń skierowanych do grupy, słuchanie tekstów, uczenie się wierszy i piosenek. Obecność dystraktorów (płacz innych dzieci, szum, hałas itp.) i różnorodność doznań słuchowych sprawiają, że zadania te są trudniejsze. W tym okresie szczególnie istotny jest rozwój słuchu fonemowego, czyli zdolności różnicowania dźwięków mowy.

Ćwiczenia wspierające rozwój percepcji słuchowej

 

Zaburzenia rozwoju percepcji słuchowej nie zawsze mają charakter dysfunkcji wymagającej interwencji lekarskiej. Czasem wystarczą systematyczne ćwiczenia usprawniające jej działanie. Mogą być one wykonywane w przedszkolu pod kontrolą logopedy, pedagoga czy psychologa, ale również w domu razem z rodzicami. Poniżej prezentujemy przykłady takich ćwiczeń: 
 

• Słuchanie dźwięków z otoczenia – dziecko zamyka oczy i stara się usłyszeć przez chwilę jak najwięcej dźwięków z najbliższego otoczenia, a następnie je wymienia. 
• Określanie kierunku źródła dźwięku – dziecko zamyka oczy, nauczyciel chowa w pomieszczeniu np. minutnik, który zadzwoni za chwilę. Maluch ma za zadanie określić, skąd dochodzi dźwięk.
• Reagowanie na umówiony sygnał dźwiękowy – na początku sygnałów powinno być niewiele i powinny one znacznie różnić się od siebie dźwiękowo (np. dzwonek, grzechotka). Na umówiony sygnał dziecko może np. wykonać przysiad, usiąść na podłodze, pomachać, z czasem można stopniowo zwiększać liczbę sygnałów.
• Naśladowanie dźwięków wydawanych przez przedmioty, zwierzęta – dziecko odgaduje, co słyszy.
• „Zgadnij, co wydało dźwięk?” – nauczyciel uderza pałeczką w szkło, metal, drewno itp. – najpierw prezentuje dziecku wszystkie dźwięki, potem prosi, by maluch zamknął oczy, i prezentuje dźwięk, prosząc o odgadnięcie.
• „Co jest w środku?” – rozpoznawanie po wydawanym odgłosie przedmiotów w zamkniętym pudełku (np. groch, kamyki, cukier). Nauczyciel najpierw prezentuje poszczególne dźwięki.
• Rozpoznawanie wysokości dźwięku, np. zabawa w samoloty – gdy przedszkolak słyszy dźwięk niski, samolot leci nisko, gdy słyszy dźwięk wysoki, samolot wzbija się w niebo.
• Rozpoznawanie tempa muzyki – jeśli dziecko słyszy szybką muzykę, biegnie, jeśli słyszy wolny utwór – spaceruje. 
• Ćwiczenie uwagi słuchowej i pamięci słuchowo-słownej – nauczyciel prosi, aby dziecko włożyło do woreczka czy miseczki przedmioty (figurki zwierząt, pojazdy, misie itp.) w odpowiedniej kolejności („Najpierw do woreczka wchodzi krowa, potem pies, a na końcu kot”). Dziecko musi zapamiętać ciąg trzech elementów (sukcesywnie zwiększamy ich liczbę), a następnie go odtworzyć. Należy zwrócić uwagę, by podczas wymieniania po kolei przedmiotów, które dziecko ma włożyć, nie patrzyło ono na nie, w przeciwnym razie zapamięta wzrokowo kolejność ich wrzucania, zamiast skupić się na słuchowym zapamiętaniu komunikatu. 
• Wspólna nauka piosenek, wierszyków, tekstów do przedstawienia.
• Wystukiwanie lub wyklaskiwanie rytmu zaprezentowanego wcześniej przez nauczyciela, np. dwa uderzenia o kolana, jedno klaśnięcie, dwa tupnięcia. Prezentowany rytm powinien być dostosowany do możliwości dziecka – należy zacząć od prostych, stopniowo zwiększając stopień trudności.
• Różnicowanie wyrazów podobnie brzmiących – nauczyciel pokazuje dziecku ilustracje paczki, taczki i kaczki i prosi o wskazanie na ilustracji wypowiedzianego przez niego słowa. Ćwiczenie należy powtórzyć kilka razy z tym samym wyrazem, w różnych konfiguracjach.
• Wyróżnianie głoski w nagłosie, a potem w wygłosie i śródgłosie – najpierw dziecko powinno opanować wyróżnianie samogłosek, a potem spółgłosek na początku wyrazu.
• Wymyślanie wyrazów na określoną głoskę lub sylabę.
• Podział wyrazów na sylaby połączony z wyklaskiwaniem, uderzaniem w bębenek.
• Szukanie ukrytych wyrazów w innych wyrazach np. ser-ce, gra-bie – nauczyciel wypowiada cały wyraz, a dziecko ma za zadanie odnaleźć wyraz, który się w nim ukrył. 

 

 

 

Na górze w spisie treści załączam link do pobrania powyższych kart pracy.

żródła:

https://www.wszpwn.com.pl/wydarzenie/percepcja-sluchowa-u-przedszkolakow-rozwoj-i-zaburzenia,360.html

https://www.skarga.edu.pl/gim/index.php/27-psycholog/184-zaburzenia-percepcji-sluchowej

 

 

 

Zaburzenia lękowe u dzieci

Doświadczanie lęku lub strachu jest zupełnie naturalne w rozwoju dzieci i młodzieży. Większość z tych lęków zanika w miarę jak dzieci uczą się, czego mogą się spodziewać po otoczeniu i jak sobie z tym radzić. Jednakże, kiedy lęki te nie zanikają, a wręcz zaczynają mieć nadmierny wpływ na codzienne funkcjonowanie dziecka lub jego aktywność – możemy mieć do czynienia z zaburzeniem lękowym. Jeżeli rodzice podejrzewają, że dziecko lub młody człowiek mogą cierpieć z powodu zaburzenia lękowego, powinni zwrócić się do psychologa lub psychiatry dziecięcego w celu przeprowadzenia rzetelnej diagnozy i, ewentualnie, podjęcia leczenia lęku.

Poniżej opisy wybranych stanów lękowych:

LĘK SEPARACYJNY

Lęk separacyjny (inne nazwy: SAD; lęk przed separacją w dzieciństwie) to nadmierne zamartwianie się lub strach przed byciem z dala od rodziny lub osób, do których dziecko jest najbardziej przywiązane. Dzieci z SAD boją się, że się zgubią lub że komuś z rodziny stanie się coś złego w czasie, gdy będą rozdzieleni. SAD nie jest tym samym, co lęk przed obcymi, który jest normalną fazą w rozwoju dzieci w wieku 7-11 miesięcy.  Lęk w SAD jest znacznie intensywniej przeżywany i problem dotyka ok. 4% dzieci.

Co jest przyczyną lęku separacyjnego?

Zaburzenia lękowe mogą mieś podłoże biologiczne i środowiskowe. Dziecko może odziedziczyć biologiczną tendencję do intensywniejszego  doświadczania lęku. Lęk i strach mogą być też zachowaniem wyuczonym od osób z otoczenia dziecka, które często reagują w sposób nadmiernie lękowy. Traumatyczne zdarzenie może również wywołać reakcję lękową.

Jakie są objawy lęku separacyjnego?

Poniżej podajemy najbardziej powszechne objawy SAD, zwracając jednocześnie uwagę, że dzieci mogą różnie je przeżywać:

• odmawianie spania w swoim łóżku;
• powtarzające się koszmary senne, w których oddzielenie od bliskich jest głównym tematem;
• poważny niepokój w sytuacji oddzielenia od bliskich z powodu wyjazdu samego dziecka lub członków rodziny lub w sytuacji, gdy taka rozłąka jest spodziewana;
• nadmierne zamartwianie się bezpieczeństwem członka rodziny; zamartwianie się zgubieniem się;
• odmawianie chodzenia do szkoły;
• lękliwość i niechęć do pozostawania samemu;
• częste bóle brzucha, głowy uskarżanie się na stan zdrowia;
• bóle mięśni lub napięcie mięśni;
• nadmierne zamartwianie się swoim bezpieczeństwem;
• nadmierna „przylepność”, nawet, gdy dziecko jest w domu z rodzicami;
• objawy paniki lub wybuchy złości w sytuacji separacji od bliskich.

Diagnoza i leczenie lęku separacyjnego

Lęk separacyjny diagnozowany jest przez psychologa lub psychiatrę dziecięcego.  Leczenie polega na psychoterapii dziecka, pracy z rodzicami lub całą rodziną i, o ile to możliwe, współpracy ze szkołą lub przedszkolem dziecka.  W najbardziej nasilonych przypadkach może by zaproponowane leczenie farmakologiczne.   Wczesne zdiagnozowanie i leczenie mogą znacznie złagodzić nasilenie lęku, przywrócić dziecku możliwość normalnego rozwoju i poprawić jakość kontaktów dziecka lub młodego człowieka z rówieśnikami.

LĘK UOGÓLNIONY

Zespół lęku uogólnionego (GAD; lęk uogólniony) to chroniczne, nadmierne zamartwianie się i lęk, które zdają się nie mieć żadnej konkretnej przyczyny. Dzieci i adolescenci z lękiem uogólnionym często bardzo się martwią  o to, co będzie, tym, co było, tym, czy będą akceptowane przez innych, sprawami rodziny, swoimi możliwościami i nauką w szkole.

Jakie są objawy zespołu lęku uogólnionego (GAD)?

W przeciwieństwie do dorosłych dzieci i młodzież z GAD często nie zdają sobie sprawy, że poziom ich lęku jest nieadekwatny do poziomu zagrożenia.  Dlatego często oczekują i wymagają wsparcia i potwierdzania ich bezpieczeństwa u dorosłych.

Jakie są objawy GAD?

Najbardziej powszechne objawy GAD to:

• wiele zmartwień związanych z tym, co może się zdarzyć; 
• liczne zmartwienia związane z kolegami, szkołą i innymi zajęciami;
• ciągłe myśli i lęki dotyczące bezpieczeństwa własnego i bliskich;
• odmawianie chodzenia do szkoły;
• częste skarżenie się na bóle brzucha, głowy, itp.;
• bóle i napinanie mięśni;
• zaburzenia snu;
• ciągłe tulenie się do członków rodziny; uczucie ściskania w gardle;
• zmęczenie;
• trudności w koncentracji; 
• irytacja;
• niemożność zrelaksowania się.

Diagnoza i leczenie GAD

Lęk uogólniony diagnozowany jest przez psychologa lub psychiatrę dziecięcego.  Leczenie polega na psychoterapii dziecka, pracy z rodzicami lub całą rodziną i, o ile to możliwe, współpracy ze szkołą lub przedszkolem dziecka.  W najbardziej nasilonych przypadkach może by zaproponowane leczenie farmakologiczne.   Wczesne zdiagnozowanie i leczenie mogą znacznie złagodzić nasilenie lęku, przywrócić dziecku możliwość normalnego rozwoju i poprawić jakość kontaktów dziecka lub młodego człowieka z rówieśnikami.

FOBIE

Co to jest fobia?

Fobia to uporczywy strach przed określonymi sytuacjami (np. zamknietymi pomieszczeniami) czy obiektami (np. zwierzętami, widokiem krwi), który jest obiektywnie nadmierny i nieuzasadniony. U dzieci i młodzieży lęk musi być obecny, przez co najmniej  sześć miesięcy, by był zdiagnozowany jako fobia (a nie jako lęk przemijający, pojawiający się w rozwoju większości dzieci)

Rodzaje fobii występujące u dzieci i młodzieży:

• fobie specyficzne (tj. związane z określonym obiektem lub sytuacją)
• ataki paniki z agorafobią lub bez agorafobii
• fobia społeczna (lęk w sytuacjach, w których dziecko przebywa w grupie rówieśniczej,)
• mutyzm wybiórczy (niemożność mówienia w określonych sytuacjach społecznych, przy zachowanej zdolności do mówienia w innych; w innych klasyfikacjach może być traktowany nie jako zaburzenie lękowe)

Co jest przyczyną fobii?

Badania wskazują na genetyczne i środowiskowe podłoże fobii.

Kogo jest podatny na fobie?

Zaburzenia lękowe dotykają osoby w każdym wieku.
Występowanie specyficznych fobii u dzieci szacuje się na od 1 do aż 9,5%.
Fobie społeczne dotyczą tylko ok. 1,4%  dzieci i adolescentów.
Ataki paniki mogą pojawić się w każdym wieku, najczęściej jednak pierwszy atak występuje w okresie adolescencji lub wczesnej dorosłości. 

Symptomy, jakie można zaobserwować u dziecka lub adolescenta z fobią:

• przyspieszone bicie serca
• pocenie się
• drżenie
• trudności ze złapaniem powietrza
• uczucie duszenia się
• ucisk w klatce piersiowej
• ból brzucha
• uczucie omdlewania i zawroty głowy
• lęk przed utratą kontroli lub zwariowaniem
• lęk przed śmiercią
• odrętwienie
• dreszcze lub ataki gorąca

Jak się diagnozuje fobie?

Diagnozę zaburzenia lękowego stawia psycholog lub psychiatra dziecięcy po wnikliwym wywiadzie. Rodzice obserwujący oznaki nadmiernego lęku u swojego dziecka powinni zgłosić się z nim na diagnozę i leczenie. Wcześnie podjęte leczenie zaburzeń lekowych może zapobiec powstaniu innych problemów w funkcjonowaniu emocjonalnym i społecznym dziecka.

Leczenie lęku u dzieci

Program leczenia opracowywany jest indywidualnie dla każdego dziecka, z uwzględnieniem:
• wieku, stanu zdrowia i historii medycznej dziecka
• rodzaju i głębokości fobii
• tolerancji i podatności dziecka na określone procedury terapeutyczne
• zakładanych przyczyn pojawienia się zaburzenia

Terapia może obejmować:
• terapię indywidualną dziecka
• terapię rodziny
• współpracę z rodzicami i nauczycielami dziecka
• w niektórych przypadkach również farmakoterapię

Zapobieganie fobii

Dotychczas nie są znane metody zapobiegania fobiom u dzieci. Wczesna diagnoza i podjęcie leczenia są bardzo ważne, ponieważ zapobiegają pogłębianiu się trudności oraz poprawiają jakość życia dzieci i młodzieży.

 

źródło: http://rodziceidzieci.com/zaburzenia-lekowe-fobie-proste-lek-separacyjny-lek-spoleczny-zaburzenie-obsesyjno-komplusyjne-ptsd

Jak wyciszyć negatywne emocje?

Jak wyciszyć dziecko? To pytanie pojawia się baaaardzo często. Jako rodzice często jesteśmy bezradni wobec agresji własnego dziecka. Nakrzyczeć? Ukarać? Nie, nie warto tego robić! Jeśli Twoje dziecko czasami jest agresywne, jeśli maluch bije Ciebie, rodzine, rówieśników. Jeśli stosuję agresję fizyczną lub słowną, to oznacza, że nie radzi sobie dobrze ze swoimi emocjami. Kluczowe jest nie bać się i nie unikać za wszelką cenę negatywnych emocji u dziecka. Jeśli dziecko „odstawia scenę”, to najczęściej jest tak, że samo nie do końca rozumie, co się z nim dzieje. Ukarać je za to, że nie poradziło sobie ze złością to ogromny błąd. Kara sprawi, że dziecko zacznie rozumować tak: „acha, jak się złoszczę to jest bardzo źle, mama się na mnie gniewa i zawsze robi mi coś przykrego (kara). To znaczy, że nie wolno tak robić. Czyli od tej pory będę tę złość zamykał w sobie. Nikomu nie pokażę, że jestem zły czy wściekły albo, że mi przykro.” 

Oczywiście możemy nauczyć dziecko radzenia sobie z emocjami poprzez zabawę.

Zabawa w teatrzyk:

Ta zabawa pomoże dziecku w nazywaniu i rozpoznawaniu emocji. Dobrze jest nazwać emocje po imieniu. Antoś może być zadowolony, szczęśliwy, ale też może (i ma prawo!) być smutny, zły na mamę, obrażony, zdenerwowany, wściekły. Może mu być przykro, może płakać, może się złościć.

Weź kilka białych papierowych białych talerzyków. Na każdym z nich narysuj jedną minę. Przypomnij sobie po prostu, jak dziecko się ostatnio zachowywało i narysuj to: (zapłakany, zawstydzony, zdenerwowany, wściekły, smutny, radosny, niezadowolony, uśmiechnięty od ucha do ucha, …). Zabawa polega na tym, że rodzic mówi nazwę emocji, a dziecko odnajduje ją na talerzyku. Drugi wariant to zabawa w teatr emocji: losujemy talerzyk  a dziecko musi zrobić taka minę, jaka jest narysowana na talerzyku. Ma odegrać zadaną emocję jak aktor. Można też zamienić się rolami. Mama czy tata odgrywają wylosowane emocje. 

Tajemnicze miny

Zawiąż dziecku szalik na oczach. Pozwól mu dotykać twojej twarzy. Zrób uśmiechniętą minę i powiedz: „teraz jestem uśmiechnięta”. Zrób smutną minę i powiedz: „teraz jestem smutna”.

Potem zrób jedną z dwóch min i poproś dziecko, aby rozpoznało za pomocą dotyku, jaka to mina. Gdy już opanuje dwie podstawowe miny, możecie przejść do kolejnych. Oczywiście dziecku będzie miło, jak zgodzisz się zawiązać sobie szalik i odgadywać miny dziecka.

Co się temu panu stało

Znajdź i wytnij z kolorowych gazet  zdjęcia ludzi z różnymi minami. Mogą to być np.  piłkarze  po wygraniu i po przegraniu meczu. Możesz też wykorzystać  rysunki postaci z bajek z wyrazistymi minami. Ułóż te wycinanki tak, by strona z miną była niewidoczna. Dziecko losuje wycinankę, nazywa minę i próbuje opowiedzieć, co się mogło przydarzyć bramkarzowi, że jest taki załamany.

Gruba ryba

Narracja jest taka: rybak złowił bardzo dużą rybę. Musi teraz wyciągnąć ją na brzeg, ale ryba jest wielka. Ciężko mu idzie. Ciągnie sieci z całej siły. Ciekawe, czy mu się uda?

Weź długi szalik, załóż dziecku w pasie i chwyć za końce. Dziecko jest rybą i ciągnie do wody a ty jesteś rybakiem i ciągniesz sieć. Pozwól, żeby ryba się oddaliła, przyciągnij rybę blisko, poluzuj, pociągnij. Przemieść się w lewo, w prawo, baw się . Dziecko musi stawiać  opór, poczuć swoją siłę, zasapać się, zmęczyć, poczuć swoje ciało, upaść, wstać, kombinować.

Drugi wariant: dziecko robi wdech, wtedy luzujesz, wydech -ciągniecie.

Nie daj się

Dziecko kładzie się na lewym boku. Ty próbujesz odwrócić je na plecy.
Dziecko stawia opór.
Próbujesz więc przewrócić je na brzuch. Dziecko nie daje się przewrócić. Potem kładzie się na prawym boku. I znowu to samo.
Drugi wariant: dziecko kładzie się na plecach. Wyprostowane ręce przenosi za głowę najdalej jak się da. Próbuje podnieść ręce do góry (najlepiej na wydechu), a Ty stawiasz opór naciskając na jego ręce.
To samo z nogami. Dziecko usiłuje podnieść do góry wyprostowane nogi, a Ty stawiasz opór. Świetna zabawa!

Żołnierz

Ty jesteś oficerem, a dziecko żołnierzem. Na Twoją komendę dziecko robi to, co mu każesz. Wydajesz rozkazy tonem żołnierskim. Krótko, głośno, po wojskowemu. Rozkaz nie podlega dyskusji. Twoje komendy to np.:
Szeregowy padnij, powstań, podskocz, padnij, czołgaj się, powstań, trzy podskoki- raz, dwa trzy, dwa przysiady – raz, dwa itp. Może Cię to zdziwić, dzieciaki to uwielbiają!

Masażyk

Na zakończenie tych łobuzerskich zabaw zrób dziecku miły masażyk. Weź dłonie dziecka i delikatnie je masuj – naciskaj, głaszcz, opukuj, kołysz, potrząsaj. Pomasuj głowę dziecka delikatnymi kolistymi ruchami. Pomasuj plecy dziecka delikatnie je drapiąc albo opukując palcami, głaszcząc, naciskając. To ma być dla dziecka przyjemne. I dla Ciebie też.

 

Źródło: https://mariolakurczynska.pl/jak-wyciszyc-dziecko/

Ćwiczenia doskonalące percepcję wzrokową dziecka.   

Przykładowe karty pracy do pobrania: percepcja_wzrokowa.pdf

1. Układanie figur, kształtów, szeregów

• układanie wg wzoru (musimy przygotować wcześniej dwa komplety kolorowych figur np., wyciętych z kartonu). Układamy przed dzieckiem wzór ze „swojego” kompletu, np. czerwony trójkąt - żółte koło - niebieski kwadrat – czerwony kwadrat itd., następnie dziecko musi ułożyć taki sam wzór jak nasz;
• układanie z pamięci (układamy wzór, prezentujemy go dziecku przez pewien czas, np. 20 sekund i prosimy, aby uważnie się przyjrzało i postarało zapamiętać. Następnie składamy wzór, a dziecko odtwarza go z pamięci (wykorzystując do tego figury ze swojego kompletu).

2. Składanie pociętych obrazków

• wg wzoru (np. przecięte na kilka części dwie identyczne kartki pocztowe – rodzic układa swoją jako wzór, a następnie to samo robi dziecko)
• bez wzoru (można tu wykorzystać różne obrazki, pocztówki, zdjęcia – pocięte na kawałki)


3. Uzupełnianie braków na obrazkach
można w tym celu wykorzystać gotowe obrazki dostępne w Internecie, na których brakuje pewnych części – zadaniem dziecka jest rozpoznanie i nazwanie brakujących części/przedmiotów (np. brak nosa w rysunku twarzy).

4.Wyodrębnianie różnic miedzy obrazkami
można wykorzystać obrazki dostępne w dziecięcych gazetkach (zadaniem dziecka jest znaleźć różnice między obrazkami – ich ilość jest zazwyczaj określona, np. 5 różnic)

5. Różnicowanie położenia figur/elementów w przestrzeni
co jest blisko a co daleko? (np. podczas spaceru)

6. Układanie puzzli
najpierw z dużych puzzli, potem z coraz mniejszych (stopniowo zwiększamy również liczbę elementów).

7. Przerysowanie prostych figur i kształtów (koło, trójkąt)
najpierw w oparciu o prezentowany wzór, potem z pamięci – prezentujemy wzór przez kilka sekund potem chowamy go i dziecko rysuje z pamięci (ćwiczenie to rozwija również pamięć wzrokową bezpośrednią).

8. Opisywanie obrazków
tego, co się na nich dzieje, kto jest na obrazku, co robią osoby na danym obrazku (obrazki z książek, dziecięcych gazet).

9. Wyszukiwanie elementów na obrazku lub w otoczeniu
według nazwy („czy jest na tym obrazku jakieś zwierzę?”, „pokaż mi na tym zdjęciu wszystkie dzieci, które mają czapki”) lub według położenia („pokaż mi coś, co leży na stole”, „pokaż, które zwierzęta na tym obrazku stoją na łące”)

10. Opisywanie otaczającej rzeczywistości
wspólne obserwowanie prostych zdarzeń, czynności, a następnie opisywanie ich przez dziecko (np. podczas spacerów).

11. Gra w domino
zarowno obrazkowe, jak i literkowe

12. Ćwiczenia pamięci wzrokowej
pokazujemy dziecku obrazek na kilka sekund i zakrywamy. Następnie pytamy: co było na obrazku? Ile było np. lalek, samochodów itp.?

  

 

Żródło: 

https://www.babyboom.pl/przedszkolak/rozwoj/15-pomyslow-na-rozwoj-percepcji-wzrokowej-dziecka

 

Zabawy usprawniające rozwój dłoni i motorykę małą

1. Na początek coś, co dzieci wręcz uwielbiają na samym początku to malowanie, rysowanie lub zwyczajne bazgranie na arkuszach papieru. Miękkie kredki, kredki ołówkowe, ołówki, flamastry,  od tego warto zaczynać.

2. Malowanie dłońmi i paluszkami.

3. Kolorowanie i zamalowywanie obrazków w książeczkach do malowania, na wydrukach z komputera lub odrysowanych szablonach. Zamalowanie gotowych wzorów, postaci, kształtów pozwala dziecku wyćwiczyć dłoń.

4. Obrysowywanie szablonów, rysowanie po śladzie, kalkowanie obrazków. Zabawa w pisanie po śladzie, rysowanie szlaczków w książeczkach.

5. Wycinanie nożyczkami.

6. Lepienie, ugniatanie, wyklejanie z plasteliny, modeliny lub innych mas plastycznych, które można samemu zrobić w domu.

7. Stemplowanie i dziurkowanie.

8. Wszelkiego rodzaju nawlekanie koralików, makaronu, guzików czy przewlekanie sznurowadeł.

9. Zgniatanie kulek ze zużytych gazet lub niepotrzebnych kartek papieru to doskonała i darmowa metoda ćwiczenia dziecięcych dłoni. Robienie kuleczek z kolorowej bibuły i wyklejanie kuleczkami obrazka.

10. Zawiązywanie sznureczków, zapinanie  guzików i suwaków, samodzielne ubieranie się. 

11. Rysowanie po ziemi długim patykiem, rysowanie kredą po chodnikach.

12. Przesypywanie ziaren, kaszy makaronu lub innych. Zanurzanie dłoni w misce z kaszą, fasolą, grochem, i innymi ziarnami (można przekładać, liczyć...)  lub zabawa kulkami hydrożeowymi to rewelacyjna gimnastyka dla ręki.

13. Zabawa z klamerkami w rozwieszanie prania. 

14. Zabawy z piłką, kozłowanie, łapanie małej piłki do tenisa, zgniatanie miękkiej, małej kulki lub tzw squishy.

15. Wypełnianie plasteliną obrazka- rozcieranie.  

i wiele wiele innych możliwości. 

Poniżej przykłady zabaw- zdjęcia zapożyczone z internetu.

 

      

"Magiczne" kulki hydrożelowe - nie tylko doskonalą małą motorykę, ale również wspierają rozwój integracji sensorycznej dziecka.